توبه كاران را مى توان به چهار گروه تقسيم كرد: گروه اوّل كسانى هستند كه از گناهان خويش توبه مى كنند ولى بعد از مدّتى توبه را مى شكنند؛ گروه دوم كسانى هستند كه از گناهان خود توبه مى كنند، ولى گاهی شهوات در مورد بعضى از گناهان بر آنها غالب مى شود و توبه را مى شكنند؛ گروه سوم توبه كارانى هستند كه بعد از توبه از گناهان بزرگ پرهيز مى كنند، ولى گاهی گرفتار بعضى از گناهان مى شوند، بى آن كه قصد توبه شكنى داشته باشند؛ گروه چهارم توبه كارانى هستند كه بعد از توبه، با اراده اى محكم پا برجا مى مانند.

امام على(ع) پس از شنیدن خبر نقض توبه توسط عثمان خشمگین شد و به عثمان فرمود: مروان از تو، جز به انحراف از دین راضى نشده؛ مروان نه در دین صاحب نظر است و نه در کار خودش. به خدا سوگند، او را مى بینم که تو را در ورطه هلاکت مى افکند.

این آیه درباره بت پرستان مکّه نازل شد که پیامبر(ص) و یا خالد که از طرف پیامبر(ص) مأمور شکستن بت معروف «عُزّى» شد و با تبر آنرا در هم شکست، را از خشم   بت ها بر حذر مى داشتند.

هنگامی که جمعیت مسلمانان کم و دشمنان فراوان بودند، امکان داشت بعضى از مؤمنان بیعت خود را با پیامبر(ص) بشکنند و از حمایت او دست بردارند. آیه فوق نازل شد و در این زمینه هشدار داد.

مهمترین سرمایه یک جامعه، اعتماد متقابل افراد اجتماع نسبت به یکدیگر است؛ و عهد و پیمان، تأکیدى است بر حفظ این اعتماد متقابل. عهد و پیمان معنى وسیعى دارد که هم شامل عهدهاى خصوصى در میان افراد و هم شامل عهد و پیمان هائى که در میان ملت ها و حکومت ها برقرار مى گردد و هم شامل پیمان هاى الهى مى شود. به همین دلیل در قرآن و احادیث اسلامى روى مسأله وفاى به عهد تأکید شده و شکستن آن از گناهان کبیره محسوب مى شود.