در آیه 71 سوره «اسراء» آمده است که در روز قيامت از هر كسی در مورد اعتقاد به امام بر حق سؤال مى شود. لذا بايد در هر زمانى امام واجب الاطاعة وجود داشته باشد، امامى كه بدون معرفت و متابعت از او، جلوي رسيدن انسان به فلاح و رستگارى را در قيامت مي گيرد. لذا پیامبر(ص) فرمود: «هر كس بميرد در حالى كه امامش را نشناخته به مرگ جاهليت از دنيا رفته است». بنابراین در این زمان آن امام، حضرت مهدی(عج) است.

يكى از احاديثى كه اهل سنت در مورد فضيلت خلفا به آن استدلال مى كنند، حديث معروف به «لزوم متابعت از سنت خلفا» است؛ که پیامبر(ص) فرمودند: «...بر شما باد به سنت من و خلفاى راشدين هدايت شده، بر آن محكم باشيد...». علاوه بر ضعف سندی، مفاد حديث با واقعيت خارجى بين صحابه سازگارى ندارد؛ زيرا بسيارى از صحابه با سنت ابوبكر و عمر مخالفت كردند و حتى خليفه دوّم و اوّل در مسائل بسيارى اختلاف داشتند.

در بخش اول سوره ممتحنه، از حبّ و بغض فی الله و نهی از دوستی با مشرکان و الهام گرفتن از حضرت ابراهیم(ع) بحث شده است. در بخش دوم آیاتی درباره زنان مهاجر و امتحان آنها آمده است.

کلینى(ره) به سندش از امام باقر(ع) نقل کرده که حضرت فرمود: زمانى که آیه «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناس بِإِمامِهِمْ»، نازل شد،  مسلمانان عرض کردند: اى رسول خدا! آیا شما امام همه مردم نیستى؟ حضرت فرمود: «من فرستاده خدا به سوى همه مردم مى باشم، ولیکن زود است که بعد از من امامانى از بین اهل بیتم براى هدایت مردم بیایند...».

محمد بن ابوبکر در نامه اى به معاویه چنین مى نویسد: «... پس چگونه ـ اى واى بر تو ـ خودت را در کنار على مى گذارى در حالى که او وارث رسول خدا و وصىّ او و پدر اولاد او است. او اول کسى است که پیامبر را متابعت کرده و آخر کسى است که رسول خدا به او عهد نموده است. حضرت او را خبر سرّى مى داد و شریک در امر خود مى نمود...».

خطیب بغدادی می گوید: مردى از اولاد عمر در مدینه امام کاظم(ع) را بسیار اذيت کرده و على(ع) را دشنام مى داد؛ برخى از دوستان پیشنهاد دادند که او را به قتل برسانیم، حضرت از این کار شدیداً نهى فرمود و در عوض سيصد دينار به آن مرد نادان عطا فرمود، این کار امام او را منقلب نمود، از جا بلند شد سر امام را بوسید و بعد از آن هر گاه به مسجدالنبی می رفت، امام را تمجید کرده و همه را به متابعت و پيروى از ایشان دعوت می نمود.