منظور از «امام هدايت» و «امام ضلالت»؟!

منظور امام علي(علیه السلام) از «امام هدايت» و «امام گمراهي» چيست؟

منظور امام(ع) از «إِمَامُ الْهُدَى» اشاره به خود حضرت و تعبير به «إِمَامُ الرَّدَى» اشاره به معاويه است كه بر خلاف دستور پيامبر(ص) و خواسته قاطبه مسلمين پرچم مخالفت بر افراشت و جنگ هاى خونين را به پا كرد. مؤمنانِ واقعى پشت و پناه اسلام و امّت اسلامى اند و مشركانِ شناخته شده به سبب شركشان، مردم از آنها فاصله مى گيرند. مشكل بزرگ جامعه اسلامى، دشمنانى هستند در لباس دوست كه دو چهره دارند و در ميان صفوف مسلمانان رفت و آمد دارند و هر جا بتوانند از پشت به آنها خنجر مى زنند.

مراد از واژه «امام» در آیه امام

با توجه به روایات اهل بیت(علیه السلام) مراد از امام در آیه «یَوْمَ نَدعُوا کُلَّ أُناس بِإمامِهِم» چیست؟

کلینى(ره) به سندش از امام باقر(ع) نقل کرده که حضرت فرمود: زمانى که آیه «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناس بِإِمامِهِمْ»، نازل شد،  مسلمانان عرض کردند: اى رسول خدا! آیا شما امام همه مردم نیستى؟ حضرت فرمود: «من فرستاده خدا به سوى همه مردم مى باشم، ولیکن زود است که بعد از من امامانى از بین اهل بیتم براى هدایت مردم بیایند...».

آیه «امام» و ضرورت وجود پیشواى معصوم در هر زمان

آیا مى توان با توجه به آیه «امام» ضرورت وجود پیشوایى معصوم را در هر زمان اثبات نمود؟

از آيه امام استفاده مى شود: هر فردى در روز قيامت همراه با امامش است، چه امام هدايت يا امام ضلالت؛ پس بايد در هر زمانى امام به حقّ که از مقام عصمت برخوردار است وجود داشته باشد تا مومنين با اعتقاد به او و پيروى از دستوراتش رستگار شوند و غرض الهى از دعوت مردم به سوى رشد و صلاح را تأمين کند؛ پس کسانى که معتقد به هيچ امامى نيستند اگر در عدم انتخاب امامِ بر حقّ، کوتاهى کنند داخل در اصحاب الشمال خواهند بود.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قال الصّادق عليه السّلام :

ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.

هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.

رجال شيخ طوسى ، ص 289