واژه «طَعامْ» هم معنى مصدرى و هم اسم مصدرى دارد؛ یعنی هم به غذا خوردن گفته مى شود و هم به خود غذا. البته در «لسان العرب» تصريح شده كه «طعام» اسم جامعى است براى تمام خوردنى ها، ولى هم او و هم «راغب» در «مفردات» تصريح كرده اند كه اين واژه گاهى در نوشيدنى ها نيز به كار مى رود.

يهودیان و مسیحیان کنونی، احكامى متضاد در ارتباط با معاشرت با زنان حائض دارند. جمعى از يهوديان معاشرت مردان با اين گونه زنان را مطلقاً حرام می دانند هر چند به صورت غذا خوردن سر يك سفره، و يا زندگى در يك اطاق باشد؛ زیرا زن را در اين مدت، يك موجود ناپاك و لازم الاجتناب می دانند. اما در مقابل، مسيحيان هيچ فرقى بين زن حائض و غير حائض قائل نبوده و هر گونه معاشرت حتى آميزش جنسى، با زنان حائض را بلامانع مي دانند.

جمعى از يهود و مشرکان مدينه، معاشرت با«زنان حائض» را مطلقاً حرام مي دانستند هر چند به صورت غذا خوردن بر سر يک سفره و يا زندگى در يک اطاق باشد. در مقابل نصار همه گونه معاشرت، حتى آميزش جنسى با آنان را بلامانع مي دانستند. همين اختلاف عقیده ها سبب شد مسلمانان حکم مسئله را از پيغمبر اکرم(ص) سؤال کنند، که در پاسخ آنان اين آيات نازل شد.

پیامبر(ص) می فرماید: «انسان باید در غذا خوردن حساب كند چند لقمه بخورد كه توانائى او حفظ شود و هنگام خوردن معده را سه قسمت كند؛ يك قسمت براى غذا، يك قسمت براى نوشيدن و يك قسمت براى تنفس» اما اگر به اندازه اى زياد بخورد كه ضرر داشته باشد اسراف و شكم پرستى می باشد.