اولا: در منابع حدیثی اهل سنت روایاتی نبوی بر استحباب این روزه وجود دارد؛ اما باید توجه داشت در بیشتر آن روایات نبوی گفته شده این حکم مقید به قبل از وجوب روزه ماه رمضان بوده است. ثانیا: مناقشات بسیار جدی در دلالت آن روایات نبوی از منابع اهل سنت وجود دارد. این اشکالات و تناقضات و مناقشات، اطمینان به مورد توصیه بودن روزه این روز را از سوی پیامبر اکرم(ص) با چالشی جدی مواجه می کند. ثالثا: در منابع شیعی نیز از ائمه معصومین روایاتی در فضیلت روزه این روز ذکر شده که نوعا مورد پذیرش سندی نیستند و در کنار آنها روایات بسیاری تا حد تواتر نقل شده که در آنها بیان های شدیدی در نهی از روزه گرفتن این روز به عنوان «تبرک جویی و مشابهت» به کار بنی امیه و قاتلان امام حسین وجود دارد. این روایات موافق با عمل و رفتارهای اصحاب ائمه می باشند. رابعا: عید بودن این روز فریبی اموی است که مستضعفین فکری اهل سنت آن را باور کرده و در این روز با «عنوان عید» روزه می گیرند و متاسفانه عدّه ای نیز عروسی های خود را به این روز موکول می کنند و باعث رنجش برادران شیعه خود می شوند. در حالی که شیعه برای امام حسین از آن جهت عزا می گیرد که او نواده رسول خدا و یکی از مصادیق آیه تطهیر و آل کسا و یکی از افراد مباهله و سید جوانان بهشت است. امام حسین از آن جهت که نواده رسول خدا و احیاگر دین اوست برای ما ارزش دارد و فردی درون مذهبی نیست.

واژه «رَوْح» (بر وزن قوم) که به معنى سرور و شادى، آسايش و نجات از غم و اندوه است نيز از کلمه «روح» گرفته شده؛ همچنين به الطاف و رحمت الهى «رَوْح الله» گفته مى‌ شود. از سویی واژه «رَيْحان» كه در كلام عرب به گل اطلاق مى‌ شود، به خاطر بوى خوش و آرام بخش و نسيم معطّر آن است. همچنین واژه «رَواح» به معنى نزدیک غروب است كه حيوانات براى استراحت به جايگاه خود باز مى‌ گردند.

برخی جاهلان به حقیقت دعا آنرا عامل تخدیر و نوعی فضولی در کار خدا و متضاد با مقام تسلیم دانسته اند، درحالیکه دعا نشانه دست کشیدن از اسباب و علل طبیعی نیست؛ بلکه دعا باعث صفاى نگاه، متانت رفتار، انبساط و شادى درونى، چهره پر از یقین، استعداد هدایت و نیز استقبال از حوادث می شود و انسان به وسیله دعا، توجه و شایستگى بیشترى براى درک فیض خداوند پیدا مى کند، لذا دعا عین تسلیم در برابر قوانین آفرینش است، نه چیزى بر خلاف آن. از همه گذشته دعا یک نوع عبادت و خضوع و بندگى است و اثر تربیتی دارد.

اگر ماههاى قمرى بر فصول سال تطبیق نکند ایرادى بر آن نیست؛ زیرا مقیاس سنجش آن، گردش آفتاب و فصول چهارگانه نبوده است. و اگر ما در برگزارى مراسم سوگوارى و جشن، رعایت فصول را نمى کنیم براى این است که مقیاس ما در این مراسم همان ماههاى قمرى است که مطابق با گردش ماه است و آنچه مورد نظر ماست این است که حادثه مزبور در چه روزى از ماه قمرى واقع شده است. نه فصلى که در آن واقع شده است.

بشارت در این آیه، با توجه به مطلق بودن این کلمه و الف و لام جنس در البشرى، هر گونه بشارت، شادى، پیروزى و موفقیت را شامل مى شود.

منظور از «ودّا» این است که خدا محبت مؤمنان را در دل دشمنانشان مى افکند و این محبت رشته اى مى شود در گردنشان که آنها را به سوى ایمان مى کشاند، یا طبق برخی روایات، منظور از آن محبت مؤمنان نسبت به یکدیگر است که در دنیا باعث قوت و در آخرت باعث شادى و سرور می شود.

خداوند در بیان علت گرفتاری های کافران می رماید: «این عذاب ها به خاطر آن است که به ناحق در زمین شادى مى کردید و از روى غرور و مستى شهوات به خوشحالى مى پرداختید!». در واقع  لذّت مخالفت با پیامبران و کشتن مؤمنان و در فشار گذاردن محرومان، و ارتکاب گناهان و قانون شکنى ها، همان  شادى هاى توأم با غرور و غفلت، به همراه شهوت است که انسان را به سرعت از خدا دور مى کند و از درک حقایق باز مى دارد. آنان در روز قیامت باید کفاره آن همه شادى بى جا را در لابلاى شعله هاى آتش بدهند..