آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

بشارت در این آیه، با توجه به مطلق بودن این کلمه و الف و لام جنس در البشرى، هر گونه بشارت، شادى، پیروزى و موفقیت را شامل مى شود.

در آیه 64 سوره «یونس» مى خوانیم: (براى آنان در زندگى دنیا و در آخرت بشارت است) «لَهُمُ الْبُشْرى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الآْخِرَةِ». در این که بشارتى را که خداوند در آیات فوق به دوستانش در دنیا و آخرت ارزانى داشته چیست؟ در میان مفسران گفتگو است: بعضى آن را مخصوص به بشارتى دانسته اند که، فرشتگان در آستانه مرگ و انتقال از این جهان به مؤمنان مى دهند و مى گویند: «وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِى کُنْتُمْ تُوعَدُون»؛ (و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است)!(1) بعضى دیگر، آن را اشاره به وعده هاى پیروزى پروردگار، و غلبه بر دشمنان، و حکومت در روى زمین ـ مادام که مؤمنند و صالحند ـ مى دانند. در بعضى از روایات، این بشارت به خواب هاى خوش که مؤمنان مى بینند تفسیر شده، ولى همان گونه که گفتیم، با توجه به مطلق بودن این کلمه و «الف و لام» جنس در «البشرى»، مفهوم وسیعى نهفته شده، که هر گونه بشارت، و شادى پیروزى و موفقیت را شامل مى شود، و همه آنچه در بالا ذکر شد در آن درج است، و در واقع هر کدام، اشاره به گوشه اى از این بشارت وسیع الهى مى باشد. و شاید این که: در بعضى از روایات به خواب هاى خوش و رؤیاى صالحه تفسیر شده، اشاره به این باشد که هر گونه بشارت، حتى بشارت هاى کوچک نیز در مفهوم «البشرى» نهفته است، نه این که منحصر به آن باشد. در واقع این اثر تکوینى و طبیعى ایمان و تقوا است، که انسان را از انواع دلهره ها و وحشت هائى که زائیده شک و تردید، و همچنین مولود گناه و انواع آلودگى ها است، از روح و جسم انسان دور مى سازد. چگونه ممکن است کسى ایمان و تکیه گاه معنوى در درون جان خود نداشته باشد، و باز احساس آرامش کند؟! او به یک کشتى بى لنگر ـ در یک دریاى طوفانى ـ مى ماند، که امواج کوه پیکر هر لحظه او را به سوئى پرتاب مى کنند، و گرداب ها براى بلعیدنش دهان باز کرده اند. چگونه کسى که دست به ظلم و ستم، ریختن خون مردم، و غصب اموال و حقوق دیگران آلوده کرده، ممکن است آرامش خاطر داشته باشد؟ او بر خلاف مؤمنان، حتى خواب آرام ندارد، و غالباً خواب هاى وحشتناکى مى بیند، که در اثناء آن خود را با دشمنان، درگیر مشاهده مى کند، و این خود یک دلیل بر نا آرامى و تلاطم روح آنهاست. طبیعى است، یک شخص جانى، به خصوص این که تحت تعقیب باشد، در عالم خواب، خود را در برابر اشباح هولناکى مى بیند که براى گرفتن و تعقیب او کمر بسته اند. و یا این که روح آن مقتول مظلوم، از درون ضمیر ناآگاهش فریاد مى زند و او را شکنجه مى دهد، لذا هنگامى که بیدار مى شود، همچون «یزید»:«ما لِى وَ لِلْحُسَیْنِ»؛ (مرا با حسین چکار)؟(2) و یا همچون «حجّاج»: «ما لِى وَ لِسَعِیْدِ بْنِ جُبَیْر»؛ (مرا با سعید بن جبیر چه کار)؟! (3) مى گوید.(4)