ظاهر آیه ششم سوره مائده، حاکى از آن است که انسان نمازگزار به هنگام وضو دو وظیفه دارد: یکى شستن و دیگرى مسح . از بررسى روایات و تاریخ تشریع وضو به دست مى آید که دو عامل سبب پیدایش انحراف از ظاهر آیه شده است :1-  سلطه ها و حکومتها 2-  تقدیم مصلحت اندیشى بر ظهور آیه‏.

خداوند در سوره مائده می فرماید: « اى کسانى که ایمان آورده اید، هرگاه به نماز ایستادید، صورت ها و دست هایتان را تا آرنج بشویید».بر اساس این آیه فقها در کیفیت شستن دست ها اختلاف نظر دارند، اما ائمه معصومین و پیروانشان معتقدند باید دست ها از آرنج تا نوک انگشتان شسته شود و سنت نیز همین است. از این رو امام باقر(ع) در بیان کیفیت وضوی پیامبر(ص) در مسح سر و پاها، با همان آبى که در دست ها بود، سر و پاها را تا برآمدگى روى پا مسح کشید، بدون آنکه آب تازه اى بریزند سر و پاها را مسح کردند.

آیات 1 تا 3 سوره طه، در شأن پیامبر(ص) نازل شده و دستور داده که بعد از نزول آیات قرآن خود را به زحمت نیندازد؛ چراکه حضرت بعد از نزول وحی آنقدر عبادت می کرد که پای ایشان متورم می شد.

اسلام با پرداختن به موضوع طهارت و نظافت، با تعبیرات گوناگون اهمیت آن را خاطر نشان می¬کند. جناب میرزا بهاء از یک طرف همه اشیاء را طاهر دانسته و موضوع نجاسات را نادیده می گیرد و از سوی دیگر، برای جلب نظر مردم ظاهر بین، طی حکمی در اقدس می گوید: پاهایتان را در تابستان هر روز و زمستان هر سه روز یک بار بشویید. البته شستن پاها بسیار خوب است؛ ولی این حکم را نمی توان به عنوان قانون کلی وضع کرد.

خداوند می فرماید: «هنگامى که براى نماز بپا خاستید صورت و دستها را تا آرنج بشوئید و سر و پاها را تا مفصل مسح کنید». از نظر قواعد ادبى، لفظ «أرجلکم» باید عطف بر «رؤسکم» باشد که نتیجه آن مسح پاهاست. اما چنانچه این دو جمله را به فرد عرب زبانى ارائه کنیم، می گوید وظیفه ما نسبت به صورت و دست، شستن؛ و نسبت به سر و پاها، مسح است. از سویی فرقى میان دو قرائت جر و قرائت نصب، کلمه «أرجلکم» عطف بر کلمه «رؤسکم» است؛ با این تفاوت که اگر بر ظاهر «رؤسکم» عطف شود مجرور، و اگر بر محل آن عطف شود منصوب خواهد بود.