ابن حجر می نویسد: حسين بن على نوه رسول(ص) و يکى از دو آقاى جوانان اهل بهشت است؛ زرندى حنفى نیز می نویسد: حسين، مردى با سخاوت و کريم بود و بيست و پنج بار پياده حج به جاى آورد؛ ابن سيرين می گوید: آسمان بر کسى بعد از يحيى بن زکريا به جز حسين(ع) نگريست و هنگامى که کشته شد آسمان سياه گشت، و ستارگان در روز، پديدار شدند، به حدى که سياره جوزاء در وقت عصر ديده شد، و آسمان تا هفت شبانه روز به مانند لخته خونى بود.

کتابهاى اهل سنت سرشار از فضائل آن حضرت از زبان پيامبر(ص) است، مانند؛ پیامبر(ص) فرمود: «حسن و حسين دو ريحانه من از اين دنيايند»؛ «حسن و حسين فرزندان من هستند، هرکس آن دو را دوست بدارد مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست بدارد خدا را دوست داشته است و هرکس اين دو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته»؛ «حسن و حسين دو آقاى جوانان اهل بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است»؛ پیامبر(ص) حسين را در بغل گرفته و مى فرمود: «بار خدايا! من او را دوست دارم، تو نيز او را دوست بدار».

 ابن کثير از جابر و او  از رسول الله(ص) نقل کرده: «هر کس دوست دارد تا به آقاى جوانان بهشت نظر کند، بايد به حسن بن على(ع) نظر نمايد». براء بن عازب، متقى هندى و مسلم درصحيحش  از پیامبر(ص) نقل کرده اند: «بار خدايا! همانا اين فرزند من است و او را دوست دارم، پس تو نيز او را دوست بدار و نيز هر کس که او را دوست مى دارد دوست بدار»، و در حديث ديگري آمده: «اگر قرار بود عقل در شخصى مجسّم گردد آن شخص حسن بود» و...

ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...