بسياري از نوابغ شعر و ادب بزرگ قرن اوّل و دوم با قصيده هاي هيجان انگيز يا قطعات پرارزش در مدح ائمه(ع) و نكوهش سلاطين و خلفاى وقت و ظلم و ستم آنها و اظهار محبت نسبت به اهل بيت(ع) و ابراز تنفر از دشمنان آنها به گسترش تشيّع كمك فراواني كردند. با وجود احتياج شديد مادي آنها به هيأت حاكمه و ترس از آنها و فشارهاى حكومت، هيچ چيزي مانع حمايت آنها از حق و مبارزه با طرفداران باطل نشده است.

ابوهریره بیش از اصحاب دیگر، حدیث نقل کرده. چنان که مجموع آن را بیش از 5374 حدیث دانسته اند، به طوی که اگر احادیث عایشه، ام سلمه،  حسنین(ع)، حضرت زهرا(س)، و چهار خلیفه را گرد آوریم، جملگی از مجموع احادیث ابوهریره کمتر است، و این واقعیتی هولناک است.

کمیت برای اشعارش در فضائل اهل بيت(ع) هم مشمول هدايای ائمه و هم مشمول دعای خير آنها شد. امام سجّاد(ع) براى او دعا کرده و فرموده: «خدایا او را سعادتمند زنده بدار و شهید بمیران و هم در این دنیا به او پاداش ده، و هم ثواب بزرگ را در آخرت به او عطا کن». امام باقر(ع) در حقش فرموده: «پیوسته با روح القدس تأیید شوى». با عنایت به همین دعاها بنی اسد مى گفتند: کسى از ما نیست مگر اینکه در او برکت وراثت کمیت وجود دارد.

از دیدگاه ما شعر سلفِ صالح، تنها یک سرى واژه هاى محض نیست که به رشته نظم کشیده شده، بلکه یک سلسله مباحث بلند معرفتىِ است که از کتاب و سنّت نشأت گرفته، و از آموزه هاى دینى، تاریخى، مواعظ حسنه و اخلاقی هستند.
علاوه بر این، اهدافى مانند؛ دلیل آوردن بر مذهب، دعوت به حق، و گسترش فضایل اهل بیت(ع) را در جامعه دنبال می کند.
از سویی ائمّه(ع) در این مسیر بسیار هزینه کرده و زندگی شعرا را تامین می کردند؛ امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: «گوینده اى شعرى درباره ما نمى گوید، مگر آن که با روح القدس تایید مى شود».

ائمه(ع) شعراء را با خوشرویى استقبال و تعظیم نموده، جلسه شعر خوانی برایشان مهیا، انواع تحفه و هدایا را به آنان عطا می کردند. گاهى بهترین اوقات و ارزشمندترین مکان های دعا و عبادت را برای جلسات شعر خوانی در نظر گرفته و شنیدن آن را از برترین عبادات شمرده و براى آنان دعا کرده، می فرمودند: «براى خدا سخت و گران نیست که گناهان دوستداران و ستایشگران ما را بیامرزد».