موقعیت علمی امام باقر(ع) به عنوان نماینده علوم اهل بیت، بسیاری را وا‌داشت تا از محضر او بهره گرفته و حل اشکالات علمی خود را از او بطلبند. لذا این شهرت علاوه بر حجاز در عراق و خراسان نیز فراگیر شده بود. گستردگی روایات امام باقر(ع) در زمینه های فقه، اعتقادات و ... سبب شد تا محدثان اهل سنت مانند «ابوحنيفه» از ايشان نقل حدیث نمایند. از سویی در میان ائمه(ع) پس از امام علي(ع)، سند بخش عمده ای از روایات به امام باقر(ع) و صادق(ع) بر می گردد؛ زیرا این دو امام بیش از امامان دیگر فرصت نشر علوم آل محمد(ص) را پیدا کردند.

محمّد ابوزهره مى نويسد: علماى اسلام، بر امرى همانند فضيلت و علم امام صادق(ع) اجماع نکرده اند، ابوحنيفه او را اعلم مردم دانسته است، زيرا آن حضرت داناترين مردم نسبت به نظرات مختلف بود، امام صادق(ع) علم فيزيک و شيمى تدريس کرده و جابر بن حيّان شاگردش، از او رساله هايى را نقل کرده است.

ذهبى از سفیان بن عیینه و ابن معین، توثیق وى را نقل کرده. مسلم، در صحیح خود به حدیثى که فضیل نقل کرده استدلال نموده، طبق آنچه در کتاب هاى سنن و اخبار آمده است، وکیع، یزید، ابونعیم، على بن جعد، و گروهى از این طبقه از او حدیث نقل کرده اند.

ذهبى نوشته: مسلم و اصحاب سننِ اربعه روایات او را نقل کرده اند و گفته: وى یکى از علماى مشهور کوفه بود، حدیثی از وی در کتاب صحیح مسلم، موجود است. سفیان بن عیینه نیز روایت از او نقل نموده است.

در منابع اهل سنت روایاتى در رابطه با عبادت امام سجاد(ع) وارد شده است. ابى نوح انصارى مى گوید: «در اتاقى که حضرت سجاد(ع) مشغول عبادت بود، آتش سوزى رخ داد. عده اى فریاد مى زدند، ولى حضرت سر از سجده برنداشت تا آن که آتش خاموش شد. در این باره از او سؤال شد؟ حضرت فرمود: آتشى دیگر مرا از این آتش غافل ساخته بود». هم چنین سفیان بن عیینه مى گوید: «هنگامی که حضرت احرام بست بر بدنش لرزه اى عارض شد و نتوانست تلبیه بگوید به حضرت عرض شد: چه شده؟ حضرت فرمود: مى ترسم لبیک بگویم و در جواب گفته شود: لالبّیک».