اولا: قضاوت شیعه درباره نپذیرفتن ادعاهای جعفر و پذیرفتن سخنان عثمان بن سعید ربطی به موضوع «عصمت» ندارد و هیچ کدام از این دو معصوم نیستند. در چنین حالتی باید به وضعیت این دو در «عدالت» یا عدم عدالت رجوع کرد. منابع تاریخی و رجالی گواهی می دهند که جعفر شخصیتی منحرف و غیرقابل اعتماد و در مقابل عثمان شخصیتی مورد اعتماد معصومین بوده است.
ثانیا: غیر از روایت عثمان بن سعید، روایات وارده درباره مهدویت - حتی از منابع اهل سنت - آن قدر زیادند که هر کسی را در ایمان به این آموزه مجاب می کند. روایات زیادی در منابع شیعه دیدار عده ای از شیعیان و اصحاب خاص امام حسن عسکری(ع) را با حضرت مهدی(عج) گزارش می کنند.

با رحلت امام حسن عسکری(ع) در سال 260، غیبت صغری شروع شد و تا رحلت آخرین نایب امام زمان(ع) در سال 329 ادامه داشت و پس از آن غیبت کبری آغاز گردید. در دوره غیبت صغری، امام زمان(ع) از طریق چهار نفر نایبان خاص خودش به نام های «عثمان بن سعید عمری»، «محمد بن عثمان عمری‌»، «حسین بن روح‌» و «علی بن محمد سمری» با شیعیان در ارتباط بود و امور آنان را حلّ و فصل می کرد، که این امور، علاوه بر مسائل مالی، شامل مسائل عقیدتی و فقهی نیز می شد.

عثمان بن سعید عمروى، محمّد بن عثمان بن سعید، حسین بن روح، على بن محمّد سمرى  نوّاب خاص امام زمان(عج) بودند.

علیمحمد باب در کتاب های مختلفش نظیر صحیفه عدلیه و ابلاغیه الف، به وجود امام زمان و اعتقاد به او، غیبت آن حضرت، لزوم اطاعت از نواب عام ایشان در هنگامه غیبت کبری شهادت می دهد و به امام ابراز علاقه می کند و در تفسیر سوره اعلی رمز ماندگاری و عمر طولانی امام زمان(عج) را اعتدال بدن و امکانات بدنی آن امام می داند. همچنین فاضل مازندرانی در کتاب اسرار الآثار در تفسیر سوره کوثر و از قول علیمحمد باب به غیبت های دوگانه امام و موقعیت نواب خاص در زمان غیبت صغری اشاره می کند.

روایتي كه تصريح بر سفارت «عثمان بن سعيد» دارد ضعیف نیست؛ چراكه جعفر بن محمد بن مالك را شيخ طوسى توثيق نموده است و علماي شيعه در مسئله امامت و سفارت دقت زيادى به كار برده و به مجرد ادعاى شخصى بر سفارت، حرف او را تصديق نمى كردند.

برخى مى گويند موضوع غيبت امام زمان(عج) ساخته برخى از اصحاب خصوصاً سفير اول امام زمان(عج) است؛ درحالی که پیامبر(ص) و سپس امام علي(ع) و ساير امامان(ع) به موضوع غيبت امام زمان(عج) اشاره كرده و وقوع آن را به مردم گوشزد كرده اند. پيامبر(ص) فرمود: «قائم از فرزندان من بر طبق عهدى كه به او مى رسد غايب مى شود...». امام صادق(ع) فرمود: «اگر خبر غيبت امام خود را شنيديد انكار نكنيد». موضوع غيبت امام(عج) آن چنان بين شيعيان شايع بود كه شعرا و نویسندگان حتی قبل از ولادت ایشان به آن پرداخته اند.