يكی از اصحاب پيامبر(ص) برای رهايی از فقر به سراغ ايشان رفت. قبل از آنكه حرفی بزند پيامبر(ص) فرمود: «هر كس از ما كمكى بخواهد، ما به او كمك مى كنيم؛ ولى اگر بى نيازى ورزد و دست حاجت پيش مخلوقى دراز نكند، خدا او را بى نياز مى كند». دو بار ديگر مراجعه كرد و همان سخن را شنيد. فكری كرد و رفت تيشه اى عاريه كرد و به صحرا رفت؛ هيزمى جمع كرد و فروخت و اين كار را ادامه داد تا تدريجاً توانست لوازم كار را بخرد. پس از مدتی صاحب سرمايه و خادمانى شد. روزی پيامبر(ص) را ديد كه با تبسم همان جمله را تكرار نمود.

ابن صبّاغ مالکى از محمّد بن حمزه دورى نقل مى کند: «توسط ابى هاشم داوود بن قاسم که برادر من بود، نامه اى به امام عسکرى(ع) نوشته و به سبب تنگدستی شدید از حضرت تقاضا کردم تا از خداوند براى من بى نیازى بخواهد؛ جوابى از طرف حضرت بر من رسید که: «پسر عمویت یحیى بن حمزه از دنیا رحلت نمود و صد هزار دینار به ارث گذاشته است. وارثى غیر از تو ندارد، و این ها همه به تو مى رسد. بر تو باد به میانه رویى، و پرهیز از اسراف». راوى مى گوید: بعد از چند روزى خبر مرگ پسر عمویم رسید و اموال او را به من دادند.

ابوهريره شناخته ترين فرد در اهل صفه و کسي بود که در طول عمر پيغمبر(ص) همانجا مسکنش بود. ابوهريره می گوید: تنگدستي از مساکين صفه بودم براي آن که شکم خود را پر کنم با رسول خدا(ص) همراهي مي کردم. بنا براحاديث اهل سنت، ابوهريره جايگاه و پناهگاهي جز صفه نداشت و براي سيري شکمش جز نشستن بر سر راه رهگذران و درخواست و ابراز گرسنگي مأموريتي ديگر نداشته است؛ نام وی در هیچ جنگ و صلحي برده نشده، بله گفته اند در جنگ موته از ترس لشگر دشمن پا به فرار گذاشت.