هر موجود زنده ای برای فعالیت نیاز به موادی برای تأمین انرژی اش دارد و این مواد با نظام رزق الهی تأمین می شود که قرآن نیز به آن اشاره دارد. مثلا قرآن در سوره «فاطر» با متوجه کردن آدمی به روزی هایش، او را به شناخت خداوند به عنوان روزی دهنده ترغیب می کند. در آیاتی از سوره «روم» برای اثبات توحید الهی به 4 مساله، از جمله روزی دادن خداوند اشاره می شود و در سوره «ملک» نیز به روزی دهنده بودن خداوند تصریح می شود. همچنین در سوره های «یس، ق، هود و ذاریات» نیز به ابعاد دیگری از این نظام اشاره شده است.

اسباب و موانع «رزق و روزی» بر دو گونه مادی و معنوی است؛ اسباب مادىِ «روزی»، تلاش و دقت در انتخاب كسب و کار، و موانع آن تنبلى و اقدام هاى بدون مشورت می باشد، اما اسباب معنوى «روزی»، صدقه و بخشش در راه خداست، قرآن مى فرمايد: «خداوند ربا را نابود و صدقات را افزايش مى دهد». به فرموده امام على(ع) هنگام سخت شدن روزى، لازم است كه از گناهان استغفار كنيم تا خداوند روزى را وسيع گرداند. امام باقر(ع) نیز مى فرمايد: «صله رحم، اموال را فزونى مى دهد» و در مقابل آن، قطع رحم باعث كم شدنِ روزى می شود.

بر اساس آیات و روایات، آلودگى به گناهان يكى از علل آفات و حوادث در زندگى انسان هاست. قرآن، كليد گشایش درهاى بسته و فرو نشستن امواج بلا را در بازگشت به سوى خدا دانسته و می فرماید: «اگر اهل شهرها ايمان مى آوردند و تقوا پيشه مى كردند بركات آسمان و زمين را بر آنها مى گشوديم». پيامبر(ص) نیز می فرماید: «هنگامى كه بى عفتى آشكار گردد مرگ و مير ناگهانى زياد مى شود». از سویی عقل، نيز فيض الهی را بر طبق شايستگى ها می داند؛ لذا هنگامى كه انسان با گناه، عدم شايستگى خود را اثبات كند، قطع فيض الهی طبيعى است.