واژه «رازِق» و «رَزّاق» به معنى بخشش مستمر و در اوقات معین است، خواه دنيوى باشد يا اخروى و گاه به نصیب و بهره نيز «رزق» گفته اند. اين كه چرا به خدا «رزّاق» گفته شده و سپس به «ذُو الْقُوَّةِ الْمَتينِ» توصیف می شود، زیرا «رزّاق» صيغه مبالغه است و اشاره به انواع روزى هايى دارد كه خدا به روزى خواران می دهد، لذا اين واژه جز در مورد او صادق نيست؛ بلكه غير خداوند «رازق» هم نمى تواند باشد، تا چه رسد به «رزّاق»؛ زيرا آنها چيزى ندارند كه ببخشند، تنها مى توانند واسطه رسانيدن ارزاق الهى به ديگران شوند.

واژه «رِزْق» به معنى بخشش و عطاى مستمر است، خواه دنيوى باشد يا اخروى، ولى غالبا در مورد رزق‌ هاى مادّى به كار رفته؛ هرچند استعمال آن در رزق‌هاى معنوى نيز كم نيست؛ و از آنجا كه بخشنده انواع نعمت ‌هاى مادى و معنوى خداوند است، واژه «رَزّاق» از صفات خاصّه او است.

هر موجود زنده ای برای فعالیت نیاز به موادی برای تأمین انرژی اش دارد و این مواد با نظام رزق الهی تأمین می شود که قرآن نیز به آن اشاره دارد. مثلا قرآن در سوره «فاطر» با متوجه کردن آدمی به روزی هایش، او را به شناخت خداوند به عنوان روزی دهنده ترغیب می کند. در آیاتی از سوره «روم» برای اثبات توحید الهی به 4 مساله، از جمله روزی دادن خداوند اشاره می شود و در سوره «ملک» نیز به روزی دهنده بودن خداوند تصریح می شود. همچنین در سوره های «یس، ق، هود و ذاریات» نیز به ابعاد دیگری از این نظام اشاره شده است.