اولا: سلمان یک دهقان زاده جهانگرد بود؛ او در هیچ ساختار دیوانی یا نظامی طبقاتی ساسانیان حضور نداشت تا اطلاعاتی از سازمان های دیوانی و نظامی ایرانی داشته باشد. ضمن اینکه از زمانی که سلمان فارسی در پی حقیقت، از ایران خارج شده بود، تا زمانی که نبردهای مسلمانان با امپراتوری ساسانی درگرفت، چندین سال گذشته بود. طبیعی است در طی این زمان، بسیاری از اموری که ممکن است امروز اسرار جنگی و امنیتی به شمار آیند، فردا روز چیزی جز یک مشت اطلاعات سوخته و بی مصرف نباشند.
ثانیا: منابع تاریخی شهادت می دهند که حضور سلمان فارسی نه تنها به گسترش درگیری و جنایت های جنگی نیانجامید، بلکه برعکس موجب جلوگیری از خونریزی شد. او هنگامی که لشکر مسلمانان به مدائن رسید، از در صلح جویی با مردم شهر صحبت کرد و با تدبیر خیرخواهانه موجب تسلیم بدون درگیری شهر تیسفون و پیوستن چهار هزار نفر از سپاهیان ایران به لشکر اسلام شد.
ثالثا: سلمان فارسی به قدری زاهد بود که زیر سایه درختان و دیوارها می زیست و با ساختن خانه برای خودش مخالف بود، تا آنکه به اصرار یکی از دوستانش به اقامت در منزلی رضایت داد که بسیار کوچک و ساده بود. سهمی که از بیت المال می گرفت را به نیازمندان می داد و از راه سبدبافی و کارهایی از این دست، ارتزاق می کرد. چگونه می توان چنین شخصی را به قدرت طلبی و جنگ افروزی متهم کرد؟!

از آنجا که تولیدات غربی راحتی در زندگی را فراهم آورده لذا مردم به عاقبت این تمدن ماشینی نمی اندیشند و از کشتار و تباهی بسیاری از مردم دنیا که به وسیله این تمدن و محصولات آن انجام می شود غافل اند. از طرفی غرب برای توسعه قدرت خود به فکر بروز رسانی صنایع و تسلیحات خود است و کنفرانس هایی هم که برای خلع سلاح انجام می گیرد همیشه بدون نتیجه پایان می یاید و نتیجه ای جز اینکه غربی ها ادعا کنند ما به دنبال صلح هستیم ندارد.

در پی شورش طلحه و زبیر بر ضد امام علی(ع)، طرفداران شان برای توجیه جنگ افروزی سران جمل به قاعده تنزیه صحابه پناه بردند و همه صحابه پیامبر(ص) را پاک و مقدس دانستند. از سویی هر دو را جزو عشره مبشّره مى دانند يعنى آن ده نفرى كه پيامبر(ص) به آنان بشارت بهشت داده بود. گاه مى گويند: آنها مجتهد بودند، هر چند در اجتهاد خود خطا كردند. اما معذورند و گاه مى گويند: آنان توبه كرده، و خدا توبه آنها را پذيرفته است. حال آیا گفتن «استغفر الله» خون های بر باد رفته را جبران می کند؟

غربی ها با به راه انداختن جنگ در میان کشورهای دیگر از منابع و ذخایر سرشار آنها استفاده می کنند؛ مثلا وقتی آنها کارخانه های بزرگ تولید اسلحه با هزاران کارگر و کارشناس به راه می اندازند، طبیعی است که برای اینکه این سلاح ها به فروش برود و آن کارخانه ها ورشکست نشوند جنگ به راه می اندازند. و یا برای فروش کالاهای خود و جذب سرمایه و مواد خام با به راه انداختن جنگ مانع رسیدن کشورهای شرقی به تولید و رسیدن آنها به علم و تکنولوژی آن محصولات می شوند تا بتوانند به راحتی ذخایر کشورها را به یغما ببرند.