خوارج با مشاهده نتیجه حکمیت، فریادشان بلند شد که چرا امام علی(ع) مساله حکمیت را پذیرفت. امام(ع) می فرماید: «به اين دو نفر حكميت داده شد، تا آنچه را قرآن زنده كرده زنده بدارند، و آنچه را به مرگ محكوم ساخته نابود كنند». آنگاه مى فرمايد: «من شما را فريب ندادم، بلکه بر اساس رأى شما اين دو نفر انتخاب شدند، ما نيز از آنها پيمان گرفتيم كه از قرآن تجاوز نكنند». در واقع افراد نادان و لجوج هنگامى كه به عواقب سوء کار خود گرفتار مى شوند به فرا افكنى پرداخته و گناه خويش را به گردن ديگران مي اندازند.

در جنگ نهروان عبد الله بن عبّاس از طرف امام علی(ع) به عتّاب بن اَعوَر خارجی گفت: سرزمين اسلامی از آنِ خداست و پیامبر(ص) بنیان آن را استوار ساخت، ولی امتش بعد از او آن را خراب کرده اند نه اهل بیت او، و تو از امتش هستی پس گناهکار هستی. خوارج گفتند: امام  در دين خدا داور برگزيد و از ايمان بيرون شده، پس بايد توبه كند؛ ابن عبّاس گفت: پيامبر(ص) هم در ماجراى بنى قريظه داور تعین کرد. خوارج چون قادر به جواب نبودند گفتند: لا حُكمَ إلاّ للهِ.

 در این توافق نامه قرار شد كه: 1- ابو موسى اشعرى و عمرو بن عاص قرشى مطابق كتاب خدا و سنّت عادلانه كه مايه اتّفاق باشد رفتار نمايند. 2- خويشتن و خاندانشان در امان باشند. 3- تضمين امنيّت، پيروى از حق، و فرو نهادنِ سلاح بر هر دو طرف لازم است. 4- آنها باید طوری ميان امّت داورى كنند که امت را به جنگ و تفرقه نکشانند. 5- داورى، در ماه رمضان و در دومةالجندل باشد و اگر یکی از دو داور وفات یافت امیر آنها برای وی جانشینی برگزیند.