امام علی(ع) در بیان دلايل ناخشنودى خود از مردم کوفه مى فرمايد: «شما بسيار طعنه زن، عيب جو و پرحيله هستيد». سپس می فرماید: «كثرت جمعيت شما با قلت اجتماع افكارتان سودى نمى بخشد». و در آخر با ایشان اتمام حجت نموده می فرماید: «شما را به راهی روشن واداشتم، كسی كه در آن استقامت كرد به بهشت شتافت و آن كس كه پايش لغزيد و از جادّه منحرف شد به جهنم واصل شد!».

موضوع نارضایتی و خشم حضرت فاطمه(س) از ابوبکر از جمله مسائل غیر قابل انکار تاریخ می باشد. بخارى در صحیح خود؛ بیهقی در السنن الکبری؛ ذهبی در کتاب تاریخ الاسلام و...، از غضب و قهر فاطمه(س) بر ابوبکر، سخن گفته اند. به عنوان نمونه ابن قتیبه در کتاب الامامة و السیاسة می نویسد: عمر به ابوبکر گفت: «بیا با هم به پیش فاطمه برویم؛ زیرا ما او را غضبناک کردیم، پس به را ه افتادند و از فاطمه اذن ورود خواستند، ولی او اجازه نداد... و به ابوبکر فرمود: به خدا قسم پس از هر نماز بر تو نفرین می کنم».

علي(ع) به نمایندگی از مردم با عثمان گفتگو کرد و عثمان در جواب امام گفت: با مردم گفتگو کن و برايم مهلت بگير تا از ستمى که بر آنان رفته، به درآيم و هر يک از کارگزارانم را که مسلمانان نمى پسنديد، برکنار نمايم و ... اما مروان بن حکم او را از تصميمش باز داشت و گفت: مردم بر تو گستاخ مى شوند. پس، هيچ يک از آنان را برکنار مکن. لذا مردم نيز گناهان بزرگ عثمان را ناديده نگرفتند و بدترين دشنامها به او دادند و هيچ يک از صحابه نيز مانع دشنام نسبت به او نمى‏ شدند.