آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اعتقاد به ختم امامت با حضرت حجت بن الحسن عسگری، به عنوان یکی از محوری ترین اعتقادات شیعیان اثنی عشری، در موارد متعددی و در تألیفات سیدعلی محمد باب تایید شده است. علیمحمد باب در کتاب صحیفه عدلیه اعتقاد به ائمه از جمله حضرت حجت را لازم می داند و شهادت دادن به مقام وصایت ایشان را جامع جمیع مراتب اعتقاد می داند.

در جوامع حدیث شیعه و معارف منقول و معقول تشیع، عقیده به ختم امامت، با یازدهمین فرزند علی بن ابی طالب (علیه السلام)، یکی از اصول مسلم و از ضروریات ایمان به امامت، اصل پنجم از اصول دیانت است.
چنین شناختی از امام دوازدهم، که مسلم روایات و مراجع شیعی است، در مواضع متعدد مورد تأیید و تصدیق علی محمد شیرازی و بعدها دیگر مدعیان ازلیت و بهائیت قرار گرفته است.
مدارکی که چنین اعترافی را بیان می دارد، در ذیل می آوریم:
1_ علی محمد شیرازی در کتاب صحیفه ی عدلیه می نویسد:« ثالث، معرفت ابواب است و در این مقام فرض است بر مکلف، اقرار به وصایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) نماید...
رابع، معرفت امام است، و در این مقام بر کل موجودات فرض است معرفت دوازده نفس مقدس، که قائم مقام ولایت مطلقه بوده باشد...« الحسن بن علی و الحسین بن علی و علی بن الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و الحسن بن علی و الحجة القائم محمد بن الحسن صاحب الزمان و الفاطمة الصدیقة صلوات الله علیهم اجمعین». و این شموس عظمت و نجوم عزت در هر شأن قائم مقام رسول الله (صلی الله علیه و آله) بوده اند».(1)
در صفحه ی 38 کتاب مذکور، تصریح مجدد می کند که:« دعائی که در باب خامس ذکر می شود، جامع جمیع مراتب اعتقاد است، که عبد بعد از قرائت آن، عمل به اصول دین خود نموده؛ کافی است این دعا را در مقام اعتقاد».
در باب خامس، علی محمد شیرازی متن دعای مذکور را، که به گفته ی ایشان: جامع جمیع مراتب اعتقاد است، چنین می نگارد: «و أشهد الأوصیاء محمد (صلی الله علیه و آله) بعده علیّ ثمّ بعد العلیّ الحسن ثمّ بعد الحسن الحسین ثمّ بعد الحسین علی ثمّ بعد علیّ محمد ثمّ بعد محمد جعفر ثمّ بعد جعفر موسی ثمّ بعد موسی علی ثمّ بعد علی محمد ثمّ بعد محمد علی ثمّ بعد علی الحسن ثمّ بعد الحسن صاحب العصر حجتک و بقیّتک... و أشهد أن قائمهم صلواتک علیه حجّتک امامی الحق».
2_ در کتاب "تفسیر سوره ی یوسف"، و نقل آن در کتاب "رحیق مختوم" تألیف اشراق خاوری، علی محمد شیرازی صریحاً ادعا کرده است، که تفسیر مذکور را از ناحیه ی حضرت قائم (علیه السلام) آورده است: «الله قد قدر أن یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر أحسن القصص من عند محمد بن حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب علی عبده لیکون حجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغاً».
با سر آغازی چنین نقل می کند: و از آن جمله است کلام خود آن حضرت، در دعای شبهای ماه مبارک رمضان: «الّلهمَّ اجعله الدّاعی إلی کتابک و القائم بدینک».
4_ در کتاب تفسیر سوره ی بقره، علی محمد شیرازی به نقل از کتاب اسرار الآثار فاضل مازندارنی، چنین تصریح می کند: «و لقد قال الحسن أبوالحجة فی تفسیره لهذه الآیة...».(2)
و همچنین در تفسیر مذکور، ذیل آیه ی«و لله المشرق و المغرب».(3) می نویسد:
«و المغرب القائم محمد بن الحسن صاحب العصر» و ذیل آیه ی«أولئک علی هدی من ربّهم»(4) می نویسد: «و الایمان بما انزل الله فی ولایة علی و الحسن و الحسین... و علی و الحسن و محمد الغائب المنتظر».
5_ در کتاب "تفسیر سوره ی کوثر"، که آن را به درخواست یحیی دارابی نوشته است، علی محمد شیرازی می نویسد: «فلا شکّ فی وجود امام القائم الغالب المستور... و أنّ المنکرین من المسلمین ساقطون أقوالهم عن درجة الاعتبار، و امّا المسلمون الموصول من فرقة الإثنی عشریة فقد ثبت عندهم یوم ولادته».(5)
و در مطلع 14 از قسمت دوم تفسیر مذکور، حدیثی را از حضرت قائم چنین نقل می کند: «فی ذکر ما قال بقیّة الله (علیه السلام) لعلی بن ابراهیم: (أنا المهدی، أنا القائم الزّمان، أنا الذی أملأها عدلا کما ملأت ظلماً و جوراً». (6)
و سپس اذعان می دارد که: «واعرف أنّه خلف صالح کنّی بأبی القائم و أنّه القائم بأمر الله... و لا احبّ أن أذکر اسمه إلا بما قال الإمام (علیه السلام) م ح م د...».
در مطلع چهارم از قسمت دوم تفسیر مذکور، علی محمد شیرازی حدیثی را از امام حسن بن علی (علیه السلام) مورد تأیید قرار می دهد، که آن حضرت به اعتراض مردم نسبت به انجام قرار داد صلح با معاویه فرمود:
«أما علمتم أنّه ما منّا أحد و یقع فی عنقه بیعة لطاغیة زمانه إلّا القائم، الّذی یصلّی روح الله عیسی بن مریم (علیه السلام) خلفه، فإنّ الله عزّوجلّ یخفی و لادته، و یغیب شخصه، لئلّا یکون لأحد فی عنقه بیعة إذا خرج، ذالک التاسع من ولد أخی الحسین بن سیّدة الإماء، یطیل الله عمره فی غیبته، ثمّ یظهره بقدرته فی صورة شابّ دون أربعین سنة، ذلک لیعلم أنّ الله علی کلّ شیء قدیر».(7)
6_ در کتاب "قسمتی از الواح"، دستخطی از علی محمد شیرازی عیناً گراور شده است، که مبین نگارش آن در آخرین روزهای سال 1264 ه. ق. می باشد. در این نوشته علی محمد شیرازی تصریح می کند: «و أنّ عبدک و رسولک قد أرسلته الی العالمین بشیراً، و أشهد أنّ علیاً و فاطمة و الحسن و الحسین و علیاً و محمداً و جعفراً و موسی و علیاً و الحسن و محمداً صلوات الله علیهم اولیائک فی کلّ شأن».(8)،(9)