تعصّب مذموم، همواره آمیخته با جمود فکرى و یک جانبه نگرى و پیشداورى هاى غیر منطقى است و نشانه این نوع تعصّب، موضع گیرى هاى تند و خشن و گاه خونریزى و غارت اموال و تحقیر دیگران، و توسّل به کلمات زشت و تند و توهین آمیز است. این متعصّبان کمترین ارزشى براى افکار دیگران قائل نیستند و گوش شنوایى براى دلایل مخالفان خود ندارند و متکبّر و خود برتر بین هستند. تمام آنچه گفته شد در سخنان «وهّابیان افراطى» و اعمالشان و متأسّفانه در کتب پیشواى این گروه دیده مى شود.

وهابیون با استناد به آیاتی از قرآن توضیح خاصی از معنای دعا ارائه می دهند و دعا را به معنای عبادت در نظر می گیرند؛ لذا هر گونه توسل را شرک می دانند. اما دعا در قرآن غیر از معنای عبادت، به معنای فراخواندن و دعوت به سوی ایمان و خدا، یا تقاضای حاجت نیز به کار رفته است. بدیهی است تقاضای حاجت از دیگران فقط وقتی همراه با اعتقاد به استقلال شخص توسل شونده در تاثیر و قضای حاجت همراه باشد موجب شرک است، اما آنجا که دعا کننده مسبّب الاسباب را خدا مى داند عین توحید و ایمان به مشیّت مطلقه الهیّه است.

تمجیدهایى زیادی از علماى معروف، درباره این کتاب که در نقد افکار و عقاید وهابیت نوشته شده، وجود دارد که از جمله آن ها می توان از این علماء نام برد: 1- دکتر عبدالفتّاح برکة دبیر کلّ مجمع بحوث اسلامى در قاهره. 2- شیخ احمد العوض رئیس مجلس افتاء شرعى درسودان. 3ـ عبدالسلام جبران رئیس مجمع علمى اقلیمى در مراکش به اتّفاق اعضاى آن مجلس که تقریظ جامعی بر این کتاب نوشته اند. اضافه بر این ها، اشعار زیبا و پرمعنایى نیز از سوى بزرگان ادب در ستایش از این کتاب سروده شده است.

این کتاب به نقد افکار وهّابیّون تندرو در سه محور پرداخته و با استناد به آیات و روایات معتبر، ضعف آن را آشکار ساخته است. محور اوّل کتاب مربوط به مسائل مربوط به کفر و ایمان است. محور دوّم، مقام والاى پیامبر(ص) را طبق آیات و روایات اسلامى روشن ساخته و مفهوم تبرّک جستن به آثار رسول و این که تبرک هیچ ارتباطى به مسأله شرک ندارد، پرداخته و در بخش سوم، مباحث مختلفى مطرح شده است که مهم ترین آن استحباب زیارت قبر رسول خدا(ص) و دعا کردن در کنار آن و نیز تبرّک به آثار آن حضرت مى باشد.

کتاب«داعیة و لیس نبیاً!»، اثر شیخ حسن بن فرحان مالکى از دانشمندان معروف عربستان و پیرو مذهب مالکى که به اعتراف خودش از وهّابیون معتدل است، مى باشد. او به پیشواى وهّابیان شیخ محمّد بن عبدالوهّاب احترام مى گذارد، ولى سخنان او را به خصوص در مسأله تکفیر مسلمانان به شدّت نقد مى کند و معتقد است این دو با هم منافات ندارد. بخشى از این کتاب به تناقض ها و تضادهاى سخنان محمّد بن عبدالوهّاب اختصاص دارد و بیشترین نقدها روى کتاب«کشف الشبهات» و«کتاب التوحید» او، متمرکز شده است.

این کتاب پنج فصل دارد. 1- نقد كتاب«كشف الشبهات» كه از مهم ترين كتابهاي محمد بن عبد الوهاب است. 2- نقد ساير كتب او در مسأله شرك و توحيد. 3- مسأله تكفير مسلمين و بخش عظيمي از تناقضات او. 4- به این سوال که آيا پيروان او همان مسير تكفير مسلمين را دنبال كردند يا به نقد نظرات شيخ پرداختند، جواب می دهد 5- به نقد نظرات دشمنان شيخ مي پردازد و تندروان را از معتدلان جدا مي سازد. و در پايان نتیجه مي گیرد: «خلاصه تمام بحث ها اين است كه شيخ در مسئله تكفير راه خطا پيموده».

این کتاب اثر یوسف بن علوى است. او عالم شجاعى بود که در مکّه مى زیست و حلقه درس قابل توجّهى داشت، علما و بزرگان مکّه و رجال سیاسى کشور سعودى احترام فوق العاده اى براى او قائل بودند. او پیرو مذهب«مالکى» و از ذرّیه زهراى مرضیّه بود و به لقب«الحسنى» افتخار مى کرد. او با تندروى وهّابى هاى متعصّب سخت مخالف بود و سرانجام کتاب«مفاهیم یجب أن تصحّح» را در نقد افکار و عقاید آن ها نوشت.