آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد. به تعبیر دیگر، صوتى است که قواى شهوانى را درانسان تحریک مى کند، و انسان در آن حال احساس تمایل به انجام گناه مى کند. البته گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن، به این صورت که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگ هاى مطرب بخوانند، و گاه تنها آهنگ، غناست، به این صورت که اشعار پر محتوا یا آیات قرآن و دعا را با آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیّاشی است، که در هر دو صورت حرام مى باشد.
 

مسلّماً چنین نیست، زیرا در روایات اسلامى و سیره مسلمین آمده که قرآن و اذان و مانند آن را با صداى خوش و زیبا بخوانید.
غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.
به تعبیر دیگر، صوتى است که قواى شهوانى را درانسان تحریک مى کند، و انسان در آن حال احساس مى کند که اگر در کنار آن صدا، شراب و فساد جنسى نیز باشد کاملا مناسب است!
این نکته نیز قابل توجّه است که گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن، به این صورت که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگ هاى مطرب بخوانند، و گاه تنها آهنگ، غناست، به این صورت که اشعار پر محتوا یا آیات قرآن و دعا و مناجات را با آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیّاشان و فاسدان است، که در هر دو صورت حرام مى باشد. (دقّت کنید)
البتّه «غنا» مصادیق مشکوکى نیز دارد (مانند همه مفاهیم دیگر) که انسان به راستى نمى داند فلان صوت مناسب مجالس فسق و فجور است یا نه؟ در این صورت به حکم اصل برائت، محکوم به حلّیّت است (البتّه بعد از آگاهىِ کافى از مفهوم عرفى غنا طبق تعریف فوق).
و از این جا روشن مى شود، صداها و آهنگ هاى حماسى که متناسب میدان هاى نبرد و یا ورزش و یا مانند آن است، دلیلى بر تحریم آن نیست.(1)