آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

منصب امامت، مثل منصب هاى دنیوى یک مقام عرفى نیست، بلکه ریاست عام براى تدبیر امور دین و دنیاى مردم است. لازمه اش آن است که امام، نسبت به آن چه به وى رجوع مى کنند، از همه داناتر باشد، خصوصا برای پر کردن خلأهای پس از رحلت پیامبر(ص).

امام باید از همه مردم نسبت به قرآن و سنت و معارف و احکام داناتر باشد، تا امت به آستانه او روى آورند، نه آن که امام سراغ مردم برود. دلیل این روشن است، چون منصب امامت، مثل منصب هاى دنیوى یک مقام عرفى نیست، بلکه ریاست عام براى تدبیر امور و دنیاى مردم است. لازمه اش آن است که امام، نسبت به آن چه به وى رجوع مى کنند، از همه داناتر باشد. علاوه بر این که پر کردن خلأهاى پس از رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرع بر آن است که در اصول و فروع و عقاید و احکام از همه داناتر باشد.(1)