امام، پیشوایى است که حاکم بر جامعه است و در سایه شریعت آسمانى دست امت را گرفته و به سوى کمال در زندگى دنیوى و اخروى و فردى و اجتماعى پیش مى برد و شریعت را در جامعه پیاده می کند چه شریعتی که بر خود او نازل شده که در این صورت نبی و رسول هم خواهد بود مثل ابراهیم(ع) و پیامبر اسلام(ص)، و چه بر دیگری نازل شده باشد مثل امامت علی و اولادش(ع).
در این باره آیات فراوانى در قرآن کریم وارد شده است. مانند؛ آیه 40 سوره احزاب که با صراحت کامل مى رساند که باب نبوت به طور مطلق بسته شده. و آیات 1 سوره فرقان، 41 و 42 فصلت، 19 انعام، و 28 سباء، که دلالت دارد بر اینکه پس از رسول اکرم(ص) و شریعت اسلام، شریعت و کتاب آسمانى دیگر که ناسخ قرآن و شریعت اسلام باشد نمى آید.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
يا دِعْبِلُ! اُحِبُّ اَنْ تُنْشِدَنى شِعْراً فَاِنَّ هذِهِ الا يّامَ اَيّامُ حُزْنٍ کانتْ عَلَينا اَهْلِ الْبَيْتِ عليهم السّلام .
اى دعبل ! دوست دارم که برايم شعرى بسرايى و بخوانى ، چرا که اين روزها (ايام عاشورا) روز اندوه و غمى است که بر ما خاندان رفته است .
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567