آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اهل بیت(ع) معتقد بودند که ابوطالب هرگز بت پرست نبوده، به نبوّت پیامبر اسلام ایمان داشت و مسلمان از دنیا رفت. آنان به مناسبت های مختلف بر ایمان ابوطالب تأکید می کردند، از جمله در روایاتی از حضرت على(ع)، امام رضا(ع) و امام صادق(ع) به ایمان ایشان تصریح شده است.

اهل بیت (علیهم السّلام) معتقد بودند که ابو طالب هرگز بت پرست نبوده است، به نبوّت پیامبر اسلام ایمان داشت و مسلمان از دنیا رفت؛ آنان به مناسبتهای مختلف بر ایمان ابوطالب تأکید می کردند که به نمونه هایی از آن اشاره می­ کنیم.
ابوطالب هرگز بت نپرستید:
«عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ سَمِعْتُ عَلِیّاً (علیه السلام) یَقُول‏: وَاللَّهِ مَا عَبَدَ أَبِی وَ لَا جَدِّی عَبْدُ الْمُطَّلِبِ وَ لَا هَاشِمٌ وَ لَا عَبْدُ مَنَافٍ صَنَماً قَطُّ، قِیلَ وَ مَا کَانُوا یَعْبُدُونَ، قَالَ (علیه السلام): کَانُوا یُصَلُّونَ إِلَى الْبَیْتِ عَلَى دِینِ إِبْرَاهِیمَ مُتَمَسِّکِینَ بِهِ» ؛ (اصبغ بن نباته مى‏ گوید: از على (علیه السّلام) شنیدم که فرمود: به خدا سوگند! نه پدرم و نه جدّم عبد المطلب و نه هاشم و نه عبد مناف هیچ بتى را نپرستیدند. پرسیدند: پس چه مى‏ پرستیدند؟ فرمود: به سوى کعبه نماز مى‏ گزاردند و بر دین ابراهیم بودند و به آن چنگ زده بودند.(1)
شک در ایمان ابو طالب موجب دخول در آتش جهنم:
«کتب أبان بن محمود الى علی بن موسى الرضا (علیه السّلام): جعلت فداک انی قد شککت فی اسلام ابی طالب. فکتب الیه: «وَ مَنْ یُشاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُ الْهُدى‏ وَ یَتَّبِعْ غَیْرَ سَبیلِ الْمُؤْمِنینَ نُوَلِّهِ ما تَوَلَّى وَ نُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَ ساءَتْ مَصیراً»؛ (2) (ابان بن محمود در نامه اى به على بن موسى الرضا نوشت: فداى شما گردم من در اسلام ابوطالب شک کردم. پس حضرت در جواب او نوشت: «کسى که بعد از آشکار شدن حق، با پیامبر مخالفت کند، و از راهى جز راه مؤمنان پیروى نماید، ما او را به همان راه که مى ‏رود مى‏ بریم و به دوزخ داخل مى‏ کنیم و جایگاه بدى دارد») .
«وبعدها إنّک إن لم تقرّ بایمان أبی طالب کان مصیرک الى النار»؛ (و بعد از آن نوشت اگر تو به ایمان ابوطالب اعتراف نداشته باشى عاقبت تو جهنم خواهد بود).(3)
ابو طالب و رسیدن به رضوان حق:
سبط بن جوزى در تذکرة الخواص، شعر زیبائى از امیر مؤمنان (علیه السلام) را در باره پدر گرامیش حضرت ابوطالب (علیه السلام) نقل مى‌کند که امام على (علیه السلام) در این شعر تصریح مى‌کند که جایگاه آن حضرت بهشت خواهد بود.
«أَبَا طَالِبٍ عِصْمَةَ الْمُسْتَجِیرِ *** وَ غَیْثَ الْمُحُولِ وَ نُورَ الظُّلَمِ‏
لَقَدْ هَدَّ فَقْدُکَ أَهْلَ الْحِفَاظِ *** فَصَلَّى عَلَیْکَ وَلِیُّ النِّعَمِ‏
وَ لَقَّاکَ رَبُّکَ رِضْوَانَه *** فَقَدْ کُنْتَ لِلطُّهْرِ مِنْ خَیْرِ عَم‏»؛
(ابوطالب، اى پناه پناهندگان و اى باران خشکسالى‌ها و اى نور تاریکى‌ها، فقدان تو اهل دین را به لرزه درآورد و صاحب نعمت ها (خداوند) بر تو درود فرستاد. خداوند بهشت خویش را بر تو ارزانى دهد که براى پیامبر بهترین عمو و یاور بودى).(4)
قبول شفاعت ابو طالب در حق تمام گنهکاران:
«عَنِ الصَّادِقِ عَنْ آبَائِهِ (علیهم السلام) أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ کَانَ ذَاتَ یَوْمٍ جَالِساً فِی الرَّحْبَةِ وَ النَّاسُ حَوْلَهُ مُجْتَمِعُونَ فَقَامَ إِلَیْهِ رَجُلٌ فَقَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْتَ بِالْمَکَانِ الَّذِی أَنْزَلَکَ اللَّهُ بِهِ وَ أَبُوکَ مُعَذَّبٌ فِی النَّارِ؟ فَقَالَ لَهُ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ: مَهْ فَضَّ اللَّهُ فَاکَ وَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِیّاً لَوْ شَفَعَ أَبِی فِی کُلِّ مُذْنِبٍ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ لَشَفَّعَهُ اللَّهُ فِیهِمْ أَبِی مُعَذَّبٌ فِی النَّارِ وَ ابْنُهُ قَسِیمُ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ وَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِیّاً إِنَّ نُورَ أَبِی یَوْمَ الْقِیَامَةِ لَیُطْفِئُ أَنْوَارَ الْخَلَائِقِ کُلِّهِمْ إِلَّا خَمْسَةَ أَنْوَارٍ نُورَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه وآله) وَ نُورِی وَ نُورَ الْحَسَنِ وَ نُورَ الْحُسَیْنِ وَنُورَ تِسْعَةٍ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّ نُورَهُ مِنْ نُورِنَا خَلَقَهُ اللَّهُ تَعَالَى قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ آدَمَ (علیه السلام) بِأَلْفَیْ عَام‏»؛
(از حضرت صادق از پدران گرامش (علیهم السّلام) نقل است که أمیر المؤمنین (علیه السّلام) روزى در فضاى مسجد نشسته بود و مردم گرد او جمع بودند که مردى برخاسته و گفت:
اى أمیر المؤمنین چطور مى ‏شود که شما در مکانى هستى که خداوند شما را در آن مکان فرو آورده، در حالى که پدر تو به آتش در عذاب است؟
حضرت (علیه السّلام) فرمود: خدا زبانت را ببرد! قسم به خدایى که محمّد را به پیامبرى مبعوث فرمود، اگر پدرم تمام گناهکاران زمین را شفاعت کند خداوند آن را مى‏ پذیرد، مگر می شود که پدرم به آتش در عذاب باشد و فرزند او قسیم بهشت و جهنّم باشد؟! قسم به آنکه محمّد را به پیامبرى مبعوث فرمود بى‏شکّ نور پدرم در روز قیامت همه انوار خلایق؛ جز پنج نور: نور محمّد و نور من و نور حسن و نور حسین و نور نه فرزند از اولاد حسین را خاموش و بی اثر مى‏ سازد؛ زیرا نور او از نور ما است، خداوند آن را دو هزار سال پیش از خلق آدم آفریده است.(5).(6)