آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شخصى برادر ثروتمندى داشت که از دنیا رفت. او به عنوان سرپرستى از یتیمان برادر، اموال او را به تصرف درآورد و هنگامى که برادرزاده به حد رشد رسید، از دادن حق او امتناع ورزید، موضوع را به خدمت پیامبر(ص) عرض کردند، آیه نازل گردید و مرد غاصب بر اثر شنیدن آن توبه کرد و اموال را به صاحبش بازگرداند.

در آیه (2) سوره «نساء» می خوانیم: «وَ آتُوا الْیَتامى أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُوا الْخَبیثَ بِالطَّیِّبِ وَ لا تَأْکُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى أَمْوالِکُمْ إِنَّهُ کانَ حُوباً کَبیراً»؛ (و اموال یتیمان را [هنگامى که به حدّ رشد رسیدند] به آنها بدهید! و اموال بد [خود] را، با اموال خوب [آنها] عوض نکنید! و اموال آنان را همراه اموال خودتان [با مخلوط کردن] نخورید، زیرا این گناه بزرگى است).
شأن نزول:
شخصى از قبیله «بنى غطفان» برادر ثروتمندى داشت که از دنیا رفت، و او به عنوان سرپرستى از یتیمان برادر، اموال او را به تصرف درآورد، هنگامى که برادرزاده به حد رشد رسید، از دادن حق او امتناع ورزید، موضوع را به خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله) عرض کردند، آیه نازل گردید و مرد غاصب بر اثر شنیدن آن توبه کرد و اموال را به صاحبش بازگرداند و گفت: «أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الْحُوْبِ الْکَبِیْرِ»؛ (به خدا پناه مى برم، از این که آلوده به گناه بزرگى شوم).(1)، (2)