روزى ابوجهل سخت پیامبر را آزار داد. حمزه که تا آن روز درباره اسلام اندیشه مى کرد، در آن روز براى شکار به بیابان رفته بود. هنگامى که بازگشت، از جریان کار ابوجهل و برادرزاده خویش با خبر شده به سراغ ابوجهل رفت و چنان بر سرش کوفت که خون جارى شد، سپس حمزه به سراغ پیامبر(ص) آمد و اسلام را پذیرفت. آيه فوق در باره اين حادثه نازل گرديد و وضع ايمان حمزه و پافشارى ابو جهل را در كفر و فساد مشخص ساخت.

سران قریش بعد از دعوت علنی پیامبر(ص) به ابوطالب گفتند: برادرزاده ات به خدایان ما ناسزا مى گوید... ابوطالب پیام را به پیامبر(ص) رساند، پیامبر فرمود: اگرآنها در یک جمله با من موافقت نمایند بر عرب حکومت می کنند. ابوطالب، این پیام را به آنها رساند، آنها گفتند: منظورت، کدام جمله است؟ پیامبر به آنها فرمود: «تشهدون ان لا اله الا الله، واِنی رسول الله»، آنها گفتند: ما خدایانمان را رها کنیم و تنها به سراغ یک خدا برویم؟

شخصى برادر ثروتمندى داشت که از دنیا رفت. او به عنوان سرپرستى از یتیمان برادر، اموال او را به تصرف درآورد و هنگامى که برادرزاده به حد رشد رسید، از دادن حق او امتناع ورزید، موضوع را به خدمت پیامبر(ص) عرض کردند، آیه نازل گردید و مرد غاصب بر اثر شنیدن آن توبه کرد و اموال را به صاحبش بازگرداند.