آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در سوره «هود» می فرماید: «هیچ دابّه اى در روى زمین نیست، مگر این که رزق و روزى آن بر خدا است، در هر جا باشد روزیش را به او مى رساند». در واقع خداوند روزی جنبندگان را هر کجا باشند و در هر وضع و شرائطى به آنان مى بخشد؛ از روزی حیوانات غول پیکر دریائى گرفته، تا جنبندگان بسیار کوچکى، حتى غذاى کودک در رحم مادر را مقرر کرده، حتی از نظر «کمیت» و «کیفیت» کاملاً منطبق بر خواسته ها و نیازهاى آنها است، از این رو هیچ کس نباید براى به دست آوردن روزى خود کمترین نگرانى به خویش راه دهد.
 

پاسخ این سؤال را مى توان با توجه به آیه 6 سوره «هود» به دست آورد؛ چرا که از روزى دادن خداوند به همه موجودات سخن مى گوید، همان کارى که بدون احاطه علمى کامل به همه جهان امکان پذیر نیست!
نخست مى گوید: (هیچ دابّه اى در روى زمین نیست، مگر این که رزق و روزى آن بر خدا است، قرارگاه او را مى داند، و از نقاطى که از قرارگاهش به آن منتقل مى شود [نیز] باخبر است) و در هر جا باشد روزیش را به او مى رساند «وَ ما مِنْ دَابَّة فِی الأَرْضِ إِلاّ عَلَى اللّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها».
(تمام این حقائق، با همه حدود و مرزهایش در کتاب مبین و لوح محفوظ علم خداوند ثبت است)؛ «کُلٌّ فی کِتاب مُبین».
در حقیقت آیه فوق مى گوید: تصور نشود خداوند تنها به جنبندگانى که در جایگاه اصلى قرار دارند، روزى مى بخشد، و به اصطلاح سهمیه آنها را در خانه هایشان مى آورند، بلکه هر کجا باشند و در هر وضع و شرائطى قرار گیرند، سهم روزى آنها را به آنان مى بخشد؛ چرا که هم جایگاه اصلى آنان را مى داند، و هم از تمام نقاطى که به آن نقل مکان مى کنند، باخبر است.
از حیوانات غول پیکر دریائى گرفته، تا جنبندگان بسیار کوچکى که به زحمت به چشم دیده مى شوند، هر یک مناسب حالشان آنچه را لازم دارند مقرر کرده است.
این روزى به اندازه اى حساب شده و مناسب حال موجودات است که، از نظر «کمیت» و «کیفیت» کاملاً منطبق بر خواسته ها و نیازهاى آنها است، حتى غذاى کودکى که در رحم مادر است، هر ماه بلکه هر روز، با ماه و روز دیگر تفاوت دارد، هر چند ظاهراً یک نوع بیشتر نیست، و نیز کودک در دوران شیرخوارگى با این که ظاهراً ماه هاى پى در پى غذاى واحدى دارد، اما ترکیب این شیر هر روز با روز دیگر متفاوت است!.
عبارت «کِتاب مُبین» به معنى نوشته آشکار است، و اشاره به مرحله اى از علم وسیع پروردگار مى باشد، که گاهى از آن تعبیر به «لوح محفوظ» مى شود.
ممکن است این تعبیر، اشاره به آن باشد که، هیچ کس نباید براى به دست آوردن روزى خود کمترین نگرانى به خویش راه دهد، و تصور کند ممکن است در گرفتن سهم خویش، به اصطلاح، از قلم بیفتد؛ چرا که نام همگى در کتاب آشکارى ثبت است، کتابى که همه را احصاء کرده و آشکارا بیان مى کند.
آیا اگر در یک مؤسسه، نام تمام کارمندان و کارکنان در دفترى به روشنى ثبت شده باشد احتمال از قلم افتادن کسى مى رود؟! (1)