آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

واژه «رِزْق» به معنى بخشش و عطاى مستمر است، خواه دنيوى باشد يا اخروى، ولى غالبا در مورد رزق‌ هاى مادّى به كار رفته؛ هرچند استعمال آن در رزق‌هاى معنوى نيز كم نيست؛ و از آنجا كه بخشنده انواع نعمت ‌هاى مادى و معنوى خداوند است، واژه «رَزّاق» از صفات خاصّه او است.

«رِزْق» به گفته راغب در كتاب مفردات، به معنى بخشش و عطاى مستمر است؛ خواه دنيوى باشد يا اخروى. به سهم و نصيب نيز رزق گفته مى‌ شود؛ «ابن منظور» در «لسان العرب» مى‌ گويد: «رزق» بر دو نوع است: رزق جسمانى مانند: انواع غذاها، و رزق روحانى براى دل و جان، مانند: انواع معارف و علوم. در كتاب «التحقيق» نيز آمده است كه «رزق» به معنى عطاى خاصّى است كه موافق مقتضى حال طرف و مطابق نياز او براى ادامه حيات‌ اش باشد.
در قرآن مجيد نيز در هر دو معنى به كار رفته است. در سوره ملك، آيه 15 مى‌ خوانيم: «هُوَ الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ اْلأَرْضَ ذَلُوْلا فَامْشُوا فِى مَناكِبِها وَ كُلُوا مِنْ رِزْقِهِ»؛ (او کسى است که زمین را براى شما رام کرد، بر پشت آن راه بروید و از روزى خداوند بخورید). در سوره آل عمران آيه 169 درباره شهيدان آمده است: «بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُوْنَ»؛ (بلکه زنده اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند). ولى غالبا در مورد رزق‌ هاى مادّى به كار رفته؛ هرچند استعمال آن در رزق‌ هاى معنوى نيز كم نيست؛ و از آنجا كه بخشنده انواع نعمت‌ هاى مادى و معنوى خدا است؛ واژه «رَزّاق» از صفات خاصّه او است.(1)،(2)