آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

رهبران الهى، هنگامى که رسالت خویش را در یک نقطه به اتمام مى رساندند، و یا محیط را آماده براى گسترش دعوت خویش نمى دیدند، دست به مهاجرت مى زدند. تاریخ اسلام نیز از نظر ظاهر و معنا بر محور هجرت پیامبر(ص) دور مى زند، و اگر هجرت نبود، اسلام در باتلاق بت پرستان «مکّه» براى همیشه فرو رفته بود. به یک معنى هجرت یک برنامه عمومى براى فرد فرد مؤمنان است، که هر وقت در طول زندگى، آنها محیط را نامناسب براى اهداف مقدس خود دیدند، موظف به هجرتند.

بسیارى از پیامبران در طول عمر خود، براى اداى رسالت خویش اقدام به هجرت کردند که از جمله آنها ابراهیم(علیه السلام) بود که در آیات مختلف قرآن روى مسأله هجرت او تکیه شده است.
از جمله در سوره «عنکبوت» آیه 26 مى خوانیم: «وَ قالَ إِنِّی مُهاجِرٌ إِلى رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ»؛ (گفت من به سوى پروردگارم هجرت مى کنم که او عزیز و حکیم است) و قرآن این سخن را بعد از مسأله آتش سوزى ابراهیم(علیه السلام) در آنجا آورده است.
حقیقت این است که رهبران الهى، هنگامى که رسالت خویش را در یک نقطه به اتمام مى رساندند، و یا محیط را آماده براى گسترش دعوت خویش نمى دیدند ، براى این که رسالت آنها متوقف نگردد، دست به مهاجرت مى زدند، و این مهاجرتها سرچشمه برکات فراوانى در طول تاریخ ادیان شد، تا آنجا که تاریخ اسلام از نظر ظاهر و معنا بر محور هجرت پیامبر(صلى الله علیه وآله) دور مى زند، و اگر هجرت نبود، اسلام در باتلاق بت پرستان «مکّه» براى همیشه فرو رفته بود.
هجرت بود که به اسلام و مسلمین جان تازه داد، و همه چیز را به نفع آنها دگرگون ساخت، و بشریت را در مسیر جدیدى قرار داد.
بلکه، به یک معنى هجرت یک برنامه عمومى براى فرد فرد مؤمنان است، که هر وقت در طول زندگى، آنها محیط را نامناسب براى اهداف مقدس خود دیدند، و آن را به صورت باتلاق عفن، یافتند که همه چیز در آن مى پوسد، موظف به هجرتند، باید رخت سفر بربندند و به سرزمین آماده ترى کوچ کنند که ملک خدا محدود نیست.
اما هجرت، پیش از آن که جنبه برون ذاتى داشته باشد جنبه درون ذاتى دارد نخست در درون دل و جان «هجرتى باید کرد»، هجرت از «آلودگى ها» به سوى «پاکى ها»، هجرت از «شرک» به «ایمان» و هجرت از «گناه» به «طاعت پروردگار بزرگ».
این هجرت درونى سرآغازى خواهد بود براى تحول فرد و جامعه، و مقدمه اى براى هجرت برونى.(1)