آخرت، سراى جاويدان است و آيات خلود، دليل روشنى بر اين جاودانگى مى باشد؛ در حالى كه جسم مادى هر چه باشد كهنه و فرسوده مى شود و سرانجام مى پوسد و از بين مى رود. اگر معاد، جسمانى باشد اين تضاد به وجود مى آيد كه «فناء» در عالم «بقاء» راه يابد. جواب اين سؤال چندان پيچيده نيست؛ زيرا در اينكه طبيعت جسم فنا و فرسودگى و پوسيدگى است سخنى نيست؛ ولى اين در صورتى است كه از بيرون وجودش مرتباً امدادى به آن نرسد، اما اگر امدادهاى الهى از برون شامل حال جسم گردد مى تواند آن را براى هميشه تازه و نو كند.

انسان، مسافري است كه سفر ابد در پيش دارد و ره ‏توشه سفر ابدش را بايد در همين دنیا تهيه كند. برای این کار بهترین زمان ماه مبارک رمضان است که درهاي آسمان بر روي مؤمن باز مي شود و مؤمن مي ‏تواند با وارستگي به باطن عالم راه يابد و بهترين سود را در این ماه کسب کند. لذا امام سجاد(ع) در فرازی از دعای وداع ماه رمضان چنین می فرماید: «أَرْبَحَنَا أَفْضَلَ أَرْبَاحِ الْعَالَمِين»؛ (خداوندا ما در ماه رمضان از بهترین سودهای همه عوالم بهره مند شدیم).

اعتقاد به قیامت از پایه های ایمان در اسلام است و همه ادیان آسمانى بر این نکته اتفاق دارند که خداوند، مردم را پس از مرگشان در روز قیامت زنده مى کند تا به کارهایشان پاداش دهد خداوند در این رابطه می فرماید: «آیا پنداشتید که شمارا بیهوده آفریدیم و شما به سوى ما باز گردانده نمى شوید». از این رو مرگ، پایان زندگى نیست، بلکه انتقال از جهانى به جهان دیگر و از حیاتى کوتاه به حیاتى همیشگى است.