آخرت، سراى جاويدان است و آيات خلود، دليل روشنى بر اين جاودانگى مى باشد؛ در حالى كه جسم مادى هر چه باشد كهنه و فرسوده مى شود و سرانجام مى پوسد و از بين مى رود. اگر معاد، جسمانى باشد اين تضاد به وجود مى آيد كه «فناء» در عالم «بقاء» راه يابد. جواب اين سؤال چندان پيچيده نيست؛ زيرا در اينكه طبيعت جسم فنا و فرسودگى و پوسيدگى است سخنى نيست؛ ولى اين در صورتى است كه از بيرون وجودش مرتباً امدادى به آن نرسد، اما اگر امدادهاى الهى از برون شامل حال جسم گردد مى تواند آن را براى هميشه تازه و نو كند.

طبق آیه 26 سوره الرحمن تمام کسانى که بر روى زمین زندگى مى کنند، فانى مى شوند. این فنا نه به معنى فناى مطلق، که دریچه اى است به عالم بقا و گذرگاهى است به سراى جاویدان و از نعمتهای الهی است و دنیا با تمام نعمتهایش، زندان مؤمن و خروج از این دنیا، آزادی از این زندان تنگ و تاریک است. در واقع با این تذکر، انسان را از دلبستگی به دنیا باز می دارد.