هنگامی که سپاه معاویه در آستانه شکست قرار گرفت با نیرنگ «عمرو عاص» قرآن ها را بر سر نیزه کردند و خواستار حکمیت قرآن شدند و در این بین گروهی ساده لوح و منافق در لشگر امام(ع)، حضرت را مجبور به پذیرش حکمیت قرآن کردند. اشتباه دوم زمانی بود که ساده لوحان با كمك منافقان لشگر «ابو موسى» را به عنوان حَکَم بر امام(ع) تحميل كردند كه سرانجام تلخ آن را همه مى دانيم.
بعد از حوادثی چون کشته شدن خلیفه سوم و جنگ جمل، که راه شوریدن بر ضدّ خلیفه مسلمین پس از جنگ جمل باز شده بود، معاویه عنوان خونخواهى عثمان را دستاویز خود قرار داده به جنگ مستقیم با امام علی(ع) برخاست. او انبوهى از شامیان را بر ضدّ امام بسیج کرد. جنگ صفین 9 ماه طول کشید و با حیله عمروعاص در قرآن به سر نیزه کردن، پایان یافت. در نتیجه، کار به داستان داورى و حکمیّت کشیده شد. داور شام عمرو بن عاص آن فریبکار کهنه کار، داور عراق ابوموسى اشعرى را فریب داد.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.
بحارالانوار، ج 46، ص 108