کتاب «مفردات» در معرفی واژه «حيله» آورده است كه حيله همان چاره ای است که در زبان فارسی می گوییم اما به صورت مخفیانه. اگرچه در جاهای مثبت هم استفاده می شود و به معنای چاره جویی خوب است؛ ولی غالباً حيله بار منفي دارد. به همین دلیل برای انسان های بد، صفت حیله گر به کار می رود.

عبدالله پسر زبیر در سال اول یا دوم هجرى به دنیا آمد. وی با سنت نبوی مخالفت می ورزید. امام علی(ع) درباره او فرموده بود:«او حیله‏ گر و مکار است و دنبال کارى بی فرجام می رود؛ از ریسمان دین براى صید دنیا استفاده مى ‏کند». عبدالله در تغییر عقیده پدرش و حرکت عایشه به بصره و جنگ جمل تأثیر داشت. او مردى بخیل، بدخو، حریص به حکومت و...  بود. مردم در دوران ریاست او از گرسنگى و محرومیت در رنج بودند.

مغیره یکی از مشهورترین حیله گران و آلودگان در میان عرب بود. در سال ششم هجرت،  به خاطر حفظ جان خود اسلام آورد. او در تحکیم حکومت خلفا کوشید و در حادثه حمله به خانه حضرت زهرا(س) حضور شومی داشت. در زمان خلیفه دوم، والى بصره شد، ولى پس از مدّتى به جرم زنا عزل شد. خلیفه، اجراى حدّ الهى یا حدّاقل تعزیر را نسبت به وى مصلحت ندانست و او را به حکومت کوفه منصوب کرد. در زمان معاویه والی کوفه شد و اولین کسی بود که خلیفه شدن یزید را پیشنهاد داد. او جنایات بسیاری در حق شیعیان حضرت علی(ع) مرتکب شد.