بنى امیّه حدود 80 سال بر کشورهاى اسلامى حکومت کردند که جنايت هاي بي شمار آنها باعث قيام هاي متعددي شد. قيام هاي خوارج، قيام حُجر بن عدى، خروج امام حسین(ع) و عبداللّه بن زبیر، قیام مردم مدینه، توّابین، مختار بن ابى عبیده ثقفى، مصعب بن زبیر، عبدالرّحمان بن محمّد اشعث، آل مهلب، سلیمان بن کثیر خزاعى، زید بن على بن الحسین(ع)، یحیى بن زید، ضحّاک بن قیس حرورى و ... از جمله اين قيام ها به شمار مي روند كه بر عليه ظلم و ستم بني اميه به وقوع پيوست.

قیام توابین نخستين عكس العمل همگانی بود که بعد از حادثه كربلا، شكل گرفت. شيعيان كوفه خود را بيش از ديگران مستحق ملامت مى دانستند و از عدم نصرت فرزند رسول خدا(ص) احساس گناه مى كردند، براى جبران اين خطاى بزرگ، در پى قيام برآمدند و نزد بزرگان شيعه در كوفه رفته و قیام توابین را پایه ریزی کردند. آنها نه طالب پيروزى بودند و نه حكومت و نه غنايم؛ در واقع آنان مى خواستند با كشتن و كشته شدن، از عذابى كه به جانشان افتاده، رهايى يابند و گناهان خويش را شستشو دهند.

بعد از شهادت امام حسین(ع)، قیام هاى توابین و مختار در انتقام از واقعه عاشورا از سوى شیعیان و محبین اهل بیت برپا شد. از دل قیام مختار، کیسانیه ظهور کرد که محمد بن حنفیه را امام بعد از امام حسین(ع) معرفى کردند و مرگ محمد بن حنفیه را انکار کرده و او را مهدى موعود دانستند که در کوه رضوى پنهان گشته و در آینده ظهور خواهد کرد و جهان را پر از عدل و داد خواهد نمود.

بعد از شهادت امام حسین(ع)، قیام هاى توابین و مختار در انتقام از واقعه عاشورا از سوى شیعیان و محبین اهل بیت برپا شد. از دل قیام مختار، کیسانیه ظهور کرد که می توان آن را سر آغاز تشکیل فرق در مذهب حقه شیعه قلمداد نمود.