مالک بن حارث بن عبدِ یَغوث نَخَعى کوفى مشهور به«اَشتر»، چهره درخشان و استوار ترین یاور على(ع) بود که امام به او اطمینان و اعتماد داشت و همواره درایت، کاردانى، دلاورى، آگاهى و بزرگوارى هاى مالک را مى ستود و بدان مى بالید. مالک قامتى بلند، سینه اى ستبر و زبانى گویا داشت و سوارکارى بى نظیر بود و خوش خویى، جوان مردى، بلند نگرى، ابّهت و حشمت داشت. مالک از جانب امیرالمؤمنین(ع) به امارت مصر گماشته شد، ولی در مسیر به دست عمال معاویه مسموم و به شهادت رسید.

ابوالقاسم قیس بن سعد بن عباده، صحابى بزرگ و از اشراف و رؤسا و سیاستمداران و جنگ آوران و سخاوتمندان و سخنرانان و زُهّاد و دانشمندان عرب، و از استوانه هاى دین و پایه هاى مذهب به شمار مى رفت.  قيس به منزله رئيس پليس پیامبر(ص) بود. على(ع) نيز او را در خلافتش به حکومت مصر گماشت و او در آنجا با زيرکى، کاردانى و سياستش در برابر معاويه و عمرو عاص مقاومت مى کرد. سخنرانی ها و گفته های او همه گواه بر تبحّر او در معارف الهى است، و گام هاى بلند او را در شناخت قرآن و سنّت نشان مى دهد.

«سعيد بن عبدالله» مردى دلاور و از بزرگان شيعه در كوفه بود، و نامه كوفيان را به عنوان آخرين قاصد در مكه تحويل امام(ع) داد. او در كوفه ماند تا آنكه مسلم وارد كوفه شد و با مسلم بيعت كرد. مسلم بن عقيل نيز او را مجدداً با نامه اى به سوى امام حسين(ع) فرستاد. روز عاشورا هنگامى كه امام(ع) در زير باران تيرها به نماز ايستاد «سعيد بن عبدالله» و تنى چند از ياران فداكار آن حضرت در پيش روى امام(ع) ايستادند و بدن خويش را سپر تيرها كردند. او تا آخرین لحظه، تلاشش را برای انجام وظیفه نسبت به امام(ع) انجام داد.