ابوالقاسم قیس بن سعد بن عباده، صحابى بزرگ و از اشراف و رؤسا و سیاستمداران و جنگ آوران و سخاوتمندان و سخنرانان و زُهّاد و دانشمندان عرب، و از استوانه هاى دین و پایه هاى مذهب به شمار مى رفت.  قيس به منزله رئيس پليس پیامبر(ص) بود. على(ع) نيز او را در خلافتش به حکومت مصر گماشت و او در آنجا با زيرکى، کاردانى و سياستش در برابر معاويه و عمرو عاص مقاومت مى کرد. سخنرانی ها و گفته های او همه گواه بر تبحّر او در معارف الهى است، و گام هاى بلند او را در شناخت قرآن و سنّت نشان مى دهد.

عابس بن ابی شبیب شاکری از بزرگان شيعه و رئيس قبيله بنى شاكر بود، ایشان مردى شجاع و سخنور و عابدى شب زنده دار و از دوستان مخلص اميرمؤمنان(ع) بود. هنگامى كه مسلم بن عقيل(ع) وارد كوفه شد با تمام توان از مسلم حمايت كرد تا آنكه مسلم او را با نامه اى به سوى امام(ع) فرستاد. هنگامی که در روز عاشورا به میدان رفت، کسی جرات نکرد به مصافش بیاید، و ناجوانمردانه او را سنگ باران کردند. او زره از تن بیرون آورده و به سمت دژخیمان اموی حمله ور شد و بعد از شهادت سرش به سوی امام حسین(ع) پرتاب شد.

از چهره هاى برجسته شيعه و مردى سخنور و شجاع و از قاريان و حافظان قرآن بود و چون مردى فصيح بود امام(ع) او را به عنوان نماينده خويش نزد عمر بن سعد مى فرستاد. او در روز عاشورا پس از گرفتن اذن جهاد از امام(ع)، به سوى دشمن شتافت و پس از كارزارى خونين به فيض شهادت نايل آمد.

هشام بن عبدالملک مردى بخيل، خشن، جسور، ستم گر، بي رحم و سخنور بود. او در جمع آورى ثروت و عمران و آبادى مى كوشيد. در زمان خلافتش، صنايع دستى رونق يافت، لكن از آن جا كه وى شخصى بخیل، بى عاطفه و سخت گير بود، در دوران حكومت او، زندگى برمردم سخت شد و احساسات و عواطف انسانى در جامعه رو به زوال رفت و رسم نيكوكارى و تعاون برچيده شد.