با توجه به روایات معتبر در منابع اهل سنت، ابوبکر به هنگام مرگ، اموری را آرزو می کرد و می گفت: «ای کاش حرمت خانه فاطمه را هتک نمی کردم». این اعتراف ابوبکر و پشیمانی او از عمل انجام گرفته در زمان خلافتش به خوبی این را می رساند که این عمل ننگین یقیناً واقع شده و آنچه در کتب از آن یاد می شود افسانه نیست بلکه عین واقعیت است.
امّ کلثوم(س) در خطبه خود مردم کوفه را بخاطر بی وفایی، بیرحمی و بی حرمتی نسبت به اهل بیت رسول الله(ص) توبیخ می کنند و جزای آنها را آتش خشم و غضب خداوند بیان می فرمایند. اين خطبه كه از زبان يكى از دختران على(ع) تراوش كرده، از ادبيات بسيار قوى و شجاعانه برخوردار است و به منزله تيرهاى خلاصى است كه بر پيكر حكومت بنى اميه يكى پس از ديگرى وارد مى شود، و بذر انقلاب هاى آينده را در دلها مى پاشد.
روز عاشورا و پس از جنگ، سپاه روسياه كوفه به فرماندهى «شمر» خيمه گاه را محاصره كرد. شمر دستور داد وارد خيمه ها شوند، و هر چه به دستشان مى رسد غارت كنند. اراذل و اوباش كوفه با شنيدن اين فرمان بر يكديگر سبقت گرفتند. دختران رسول خدا و يادگاران حضرت زهراى اطهر(ع) از سراپرده بيرون آمدند و همگى مى گريستند. دشمن هر چه را مى يافت، مى گرفت، حتى گوشواره حضرت ام كلثوم دختر اميرالمؤمنين(ع) را از گوشش كشيدند و گوش هاى آن بانوى بزرگ را پاره كردند.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202