روايات متعددى وجود دارد كه نشان مى دهد «روح» به هنگام انتقال به عالم برزخ به كلّى از دنيا بريده نمى شود؛ بلكه گهگاه با آن ارتباط برقرار مى كند. در كتاب شريف كافي رواياتي داریم كه تاكيد دارند افراد با ايمان و حتّى افراد بى ايمان گهگاه به ديدار خانواده خود مى آيند، مؤمنان تنها خوبى ها و خوشى هاى خانواده خود را ديده و خوشحال مى شوند ولي كافران تنها بدى ها و ناخشنودى ها را ديده و غمگين مى شوند. دانشمندانى كه از طرق علمى و تجربى با ارواح ارتباط دارند، نيز بر اين نكته تاكيد دارند.

سید رضىّ درباره غدیر چنین سروده: «... وکا ن**وفاؤه یوم الغدیر/ یوم أطاف به الوصـ**ـی وقد تلقب بالأمیر...»؛ (سرور و خوشحالى به ما بی وفایى کرد و روز غدیر موقع وفاى آن بود، روزى که وصىّ به آن احاطه پیدا کرد در حالى که لقب امیر گرفته بود، پس در این روز تسلّى بده و امانت را به صاحبش برگردان...) .

خداپرستى و دیندارى به این نیست که در مشکلات به سوى خدا رویم و دست به دامان لطف او بزنیم، امّا به هنگام فرو نشستن طوفان مشکلات، خدا و طاعت او را به فراموشى بسپاریم. اگر چنین باشد مشرکان و بت پرستانِ عصر جاهلیت نیز از خداپرستان خالص بودند؛ زیرا قرآن درباره آنها مى گوید: هنگامى که سوار بر کشتى شوند (و امواج غول پیکر دریا و گرداب ها از هر سو آنها را احاطه کند) خدا را با اخلاص مى خوانند، ولى هنگامى که خدا آنان را به خشکى رساند و نجات داد، راه شرک را پیش مى گیرند.