امام حسین(ع) دارای شش فرزند بودند: 1-  علی اکبر(ع) 2- على بن الحسین(ع) معروف به زین العابدین 3- عبدالله که او همان علی اصغر است 4- جعفر 5- سكينه 6- فاطمه. در برخی نقلها به محمد، رقیه، زینب و عبیدالله هم اشاره شده است.

امام حسین(ع) در ثعلبیه خوابی دیدند که تعبیر آن نزدیکی مرگ شان بود. على اکبر(ع) از حقانیت یا ناحقانیت حرکت منتهی به چنین مرگی از امام(ع) پرسید و امام(ع) گفتند که ما بر حقیم. بعد از آن علی(ع) اعلام کرد که در چنین حالتی باکی از مرگ نداریم. این حادثه نشان داد خاندان اهل بیت(ع) در مسیر حق، از هیچ چیز باک ندارند، و از خبر شهادت در اضطراب فرو نمى روند بلکه با آغوش باز از آن استقبال مى کنند.

امام حسین(ع) در روز عاشورا طبق اقتضائات و شدت جنایات افراد و سخت دلی دشمنان، گاه به طور عام و گاهی هم افراد خاصی را نفرین فرموده اند، به عنوان نمونه نفرین حضرت به قاتلان حضرت علی اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و جناب عبدالله بن حسن بود که از خداوند تفرقه و هلاکت و برداشته شدن برکات از آنها را خواستار شد.

حضرت على اكبر(ع) بسیار زيبا و خوش اخلاق بود. ایشان از نظر ظاهر، اخلاق و سخن گفتن شبیه ترین فرد به رسول اکرم(ص) بود . سنّ شريف آن حضرت را در هنگام شهادت 19 سال يا 18 سال و به روايتى 25 سال نوشته اند. او اولين فرد از بنى هاشم بود كه آماده نبرد شد و چنان دلیرانه جنگید که ناله و فریاد از لشکر دشمن برخواست.  تا اینکه ناجوانمردانه با نيزه از پشت بر او حمله كردند و على اكبر از روى زين اسب افتاد و با شمشير بر فرق آن حضرت زدند و سرش را شكافتندو با شمشيرها بدن پاكش را قطعه قطعه نمودند.