خداوند متعال مى فرماید: «اگر او سخنى دروغ بر ما مى بست * ما او را با قدرت مى گرفتیم * سپس رگ قلبش را قطع مى کردیم». وقتى مجازات دروغ بستن پیامبر(ص) به خدا ـ نعوذبالله ـ اینچنین است، حکم دیگران که پیامبر نبودند روشن مى شود. همچنین آیات زیادی در قرآن به کسانی که به خدا افترا می بندند وعده عذاب داده است.

هر کس سخنی را به دروغ به پیامبر(ص) نسبت دهد از دروغ گویان است و مرتکب گناه کبیره شده و جایگاهش در آتش جهنم است. و بسیاری از بزگان اهل سنت مثل سيوطى، ابومحمّد جوينى، نووی و... نیز به این مطلب اشاره کرده اند.

در آیه 75 سوره «واقعه» مى خوانیم: «فَلاأُقْسِمُ بِمَواقِعِ النُّجُوم»؛ (سوگند به جایگاه ستارگان). مفسران در مورد «مَواقِعِ النُّجُوم» تفسیرهاى متعددى ذکر کرده اند: 1- به معنی  جایگاه ستارگان و مدارات و مسیر آنها. 2- منظور محل طلوع و غروب آنها است. 3-  منظور سقوط ستارگان در آستانه رستاخیز و قیامت است. 4- به معنى غروب ستارگان است. 5- اشاره به نزول قسمتهاى مختلف قرآن در فواصل زمانى متفاوت است. گرچه منافاتى بین این معانى نیست، ولى تفسیر اول، از همه مناسب تر به نظر مى رسد.

تنوخى درباره غدیر چنین سروده: ومن قال فی یوم الغدیر محمد**و قد خاف من غدر العداة النواصب/ أما إننی أولى بکم من نفوسکم**فقالوا بلى قول المریب الموارب/ فقال لهم من کنت مولاه منکم**فهذا أخی مولاه بعدی وصاحبی...؛ او کسى است که محمّد(ص) در روز غدیر در حالى که از خیانت دشمنان ناصبى مى ترسید، درباره او گفت: آیا من از خود شما به شما سزاوارتر نیستم؟ پس گفتند: بله، مثل گفته شخص شک دارِ خیانتکار. پس به آنها فرمود: هر کدام از شما که من مولاى او هستم، پس این برادرم وهمراهم، بعد از من مولاى اوست... .