ماجرای «انجيل» يا «انجيل‌هاى چهارگانه» يا بيشتر ـ كه هريك منتسب به وحى آسمانى مى‌باشد و در عين حال باهم اختلاف و تناقضات فراوانى دارند ـ روشن‌تر از سرنوشت کتب عهد قديم و تورات نيست. «عهد جديد» حاوى 27 كتاب و نامه است كه اناجيل چهارگانه معروف از آن‌جمله است. اين اناجيل را كه به ترتيب، «متّى»، «مرقس»، «لوقا» و «يوحنّا» نگاشته‌اند، مدتى پس از عروج حضرت مسيح(ع) نوشته شده است. درباره هويت اين چهار تن و تاريخ نگارش اناجيل آنان و زبان آنها سخن بسيار است. انجيل ـ كه تعريب واژاگان يونانى اونگليون (زبان اصلى اناجيل) است ـ به معناى بشارت و تعليم مى‌باشد.

«قرآن» همسران بهشتى را به «حور العين» تعبير كرده و آنان را همچون مرواريدى دانسته كه در صدف پنهانند. در خيمه هاى بهشتى مستورند و جز به همسرانشان عشق نمی ورزند و هيچ انس و جنّی با آنها تماس نگرفته است. آنها «قاصِراتُ الطَّرْفِ» هستند؛ زنانى كه نگاهشان كوتاه و مخصوص همسرانشان است و اين بزرگترين امتياز همسر است كه جز به همسرش نينديشد. زنان بهشتى به سرخى و درخشندگى ياقوت و به سفيدى و زيبايى شاخه مرجان هستند. آنها در حقيقت، جامع تمام امتيازها، زيبايى ها، حُسن ظاهر و باطن، فضائل جسمانى و روحانى هستند.

عظمت مصیبت و مظلومیّت امام حسین(ع) به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست. با مطالعه تاریخچه سوگوارى و گریه بر مظلومیّت سیّد الشهدا(ع)، در می یابیم که، برخى از انبیاى الهى هزاران سال قبل از تولّد آن حضرت، با آگاهی از ماجراى کربلا، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند. همانند سوگواری حضرت آدم، حضرت موسی(ع) و... که در روایات به آنها اشاره شده است. 

شاگردان حضرت مسيح(ع) در آغاز دوازده تن بودند به نام‌هاى: پطرس، يوحنّا، متّى، يعقوب، اندرياس، فيلپس، توما، برثولما، يعقوب بن حلفى، شمعون، غيور، يهودا برادر يعقوب و يهودا اِسخريوطى که در زمان مسيح از خاصّان و نزديكان او و امين بيت المال بود؛ اما در خون مسيح شركت جست و در برابر مبلغى بسيار مختصر او را تسليم دشمنان كرد.