عظمت مصیبت و مظلومیّت امام حسین(ع) به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست. با مطالعه تاریخچه سوگوارى و گریه بر مظلومیّت سیّد الشهدا(ع)، در می یابیم که، برخى از انبیاى الهى هزاران سال قبل از تولّد آن حضرت، با آگاهی از ماجراى کربلا، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند. همانند سوگواری حضرت آدم، حضرت موسی(ع) و... که در روایات به آنها اشاره شده است. 

از بهترین رموز ماندگارى واقعه کربلا، زبان شعر و هنر است. تأثیرگذارى برخی از اشعار حماسی کربلا، که مورد توجه مردم قرار گرفته،  در پاره اى از اوقات از ده ها سخنرانى بیشتر است.

انتشار اخبار كربلا و اوج مظلوميّت امام حسين(ع) و يارانش و نهايت قساوتى كه در شهادت آنان و اسارت خاندان پاكش آشكار شده بود، سبب نفرت مسلمانان از دستگاه خلافت يزيد شد. كشتن شخصيّتی چون امام(ع) موجى را در میان امت به وجود آورد، که با مرگ دیگران محقق نمی شد. از سوى دیگر، حركت انقلابى امام(ع)، با ياران اندك و تسليم ناپذيرى در برابر آن همه لشكر مجهّز، به مسلمانان جرأت و جسارت بخشيد و براى مسلمانان، مسأله مرگ و شهادت را امرى افتخارآميز كرد.