پس از رحلت پيامبر(ص)، صحابه بر حسب دانش و شايستگى خود به جمع آورى آيات و مرتب كردن سوره هاى قرآن پرداختند؛ اما استعداد و توانايىِ آنان در انجام اين كار يكسان نبود. لذا نسخه های جمع آوری شده از نظر روش، ترتيب، قرائت و ... با یکدیگر تفاوت داشت، نهایتا اختلاف در مُصحف ها و قرائت ها، موجب اختلاف در بین مردم گردید. از این رو «حذيفة بن یمان» برای حلّ اين مشكل، از عثمان خواست كه به يكسان نمودن مصاحف و اِلزام نمودنِ مردم به قرائتِ واحد، اقدام كند كه همه اصحاب به جز «عبدالله بن مسعود»، با این اقدام موافقت کردند.

سعيد بن عاص، والی كوفه به عثمان نوشت: «كُميل بن زياد و مالك اَشتر و...(که از دوستداران علی(ع) بودند) فتنه انگيزى مى كنند و بر عيب جويى از من و تو و طعنه زدن به دين ما گرد آمده اند و من مى ترسم كه اگر كارشان استوار گردد، فراوان شوند!». عثمان هم دستور تبعید آنان به شام را صادر کرد. در شام هم بین معاویه و اشتر سخنان تندی رد و بدل شد و معاویه به دستور عثمان او را به حمص از شهر های شام تبعید کرد.

عثمان کارهایى کرد که در اسلام سابقه نداشت و باعث خشم مسلمانان گردید؛ مثل سپردن کارهاى مهم حکومت به افراد نااهل و فاسق و بخشیدن غنائم به آنان و آزار به شخصیتهاى بزرگ اسلامی. سرانجام گروهى از اصحاب پیامبر(ص) ایرادهاى مهم را به عثمان رساندند. او به جاى سپاسگزارى، پاسخ اهانت آمیزى داد. روز به روز فریاد انتقاد بلندتر مى گشت. سرانجام مخالفین عثمان، تصمیم بر عزل او گرفته و بعد از این که چندین بار به او برای جبران گذشته مهلت داده شد و او پیمان شکنی کرد، مردم خشمگین او را کشتند.