یکی از قواعد فصاحت و بلاغت، دوری از زیادی الفاظ و رعایت اختصار در عین مفهوم بودن عبارات و بیان تمام مقصود است. در اصطلاح در یک کلام فصیح باید ایجاز مخل و اطناب ممل ترک شود. این قاعده در بسیاری از آیات قرآن وجود دارد. همانند آیه 44 سوره هود که ابن مقفع ادیب را به زانو در آورد و از معارضه با قرآن دست کشید.

«مسیلمه» انسانی سبک مغز بود، که در صدد معارضه با قرآن برآمد. عبارات مضحکی که از او نقل شده، نشان می دهد که او بی توجه به محتوای سخنانش، تنها به دنبال سجع در کلمات بوده است.

معجزه عبارت از چیزى است که شرایط سه گانه زیر در آن جمع باشد: 1- کار خارق العاده اى باشد که به کلّى خارج از توانایى نوع بشر است. 2– این کار همراه با ادّعاى نبوّت یا امامت از سوى خدا باشد. 3– این کار همراه با تحدّى یعنى دعوت به معارضه و مقابله به مثل باشد.

«تحدّى»، يعنى دعوت به مبارزه، كه گاه در برابر مجموع قرآن، گاهى به ده سوره، و گاهى به يك سوره تحدی شده است. اين نشان مى ‏دهد كه جزء و كلّ قرآن همه اعجاز است. قرآن مجيد، روى مسأله تحدى كه يكى از اركان اعجاز است تكيه كرده. گاه با صراحت و گاه با دلالت التزامى مى گويد: اين كتاب آسمانى از سوى خدا است و اگر شك و ترديدى در آن داريد جمع شويد و تمام نيروهاى خود را به كار گيريد و چيزى همانند آن و يا بخشى از آن را بياوريد.

امروزه بر همگان آشکار گردیده که  هیاهوی معارضه با قرآن تنها تبلیغاتی بیش نبوده و نیست. مسیلمة و اسود عنسی سبک مغزهایی بودند که در زمان پیامبر(ص) به معارضه با قرآن برخاستند. آنان  بی توجه به محتوای سخنانشان، تنها به دنبال تلفیق کلمات مسجع بودند. پس از رحلت پیامبر(ص) نیز برخی از نویسندگان و ادبای معروف به معارضه با قرآن متهم شدند هر چند نسبت دادن اين كار به آنها از نظر تاريخى مسلم نيست.