عظمت قرآن و اهمیتى که پیامبر(ص) و مسلمانان از جهات مختلف براى آن قائل بودند، به روشنى نشان مى دهد که روایاتى که مى گوید قرآن پس از رحلت پیامبر(ص) گردآورى شده، نادرست است. قرآن معجزه جاویدان آن حضرت است و همگان به وسیله آن در طول اعصار و قرون تحدّى مى شوند. با توجه به این نکته، بر پیامبر(ص) لازم بوده که براى نگهدارى و حفظ قرآن بکوشد.

برخی اعجاز قرآن و دعوت به معارضه را منحصر در فصاحت و بلاغت آن می دانند. آنان معتقدند، قرآن در اوج فصاحت عصر جاهلی نازل شده و معجزات پیامبران نیز همواره همسو با علوم و هنرهای پیشرفته عصر خود وارد شده است. قرآن نیز معجزه ای است که متناسب با دانش عصر خود نازل شده، بنابراین اعجاز قرآن منحصر در فصاحت و بلاغت است. این قرائن همگی نشان از اعجاز قرآن از نظر فصاحت و بلاغت دارد، اما انصاف این است که اعجاز قرآن منحصر در فصاحت و بلاغت نیست و جنبه های دیگر اعجاز قرآن نیز کاملا آشکار است.

معجزه عبارت از چیزى است که شرایط سه گانه زیر در آن جمع باشد: 1- کار خارق العاده اى باشد که به کلّى خارج از توانایى نوع بشر است. 2– این کار همراه با ادّعاى نبوّت یا امامت از سوى خدا باشد. 3– این کار همراه با تحدّى یعنى دعوت به معارضه و مقابله به مثل باشد.