یکی از دلایلی كه براى حجّيت «قرائات سبع» ارائه داده اند، حديث معروف «اُنْزِلَ الْقُرْآنُ عَلَى سَبْعَةِ اَحْرُفٍ» است؛ يعنى قرآن به هفت حرف نازل شده است تا اشاره اى باشد به «قرائات سبع». ایشان «اَحْرُف» را جمع حرف، به معناى قرائت گرفته اند ولى حرف در اين حديث به معناى لهجه است؛ زیرا قبايل مختلف عرب با لهجه هاى گوناگون نماز مى خواندند و قرآن را برخلاف لهجه قريش كه فصيح ترين لهجه هاى عرب است قرائت مى كردند. برخى از صحابه معترض شده و از پيامبر(ص) پرسيدند: آيا باید همه مسلمانان بر طبق لهجه قريش تلاوت كنند؟ فرمودند: «نه. قرآن به هفت لهجه نازل شده و به لهجه قريش اختصاص ندارد».

کسى که سوره قصص را بخواند، به تعداد هر یک از کسانى که موسى(ع) را تصدیق یا تکذیب کردند، ده حسنه به او داده خواهد شد و فرشتگان آسمان و زمین، روز قیامت گواهى بر صدق او مى دهد. و کسى که سوره قصص و نمل و شعراء را در شب جمعه بخواند از دوستان خدا و در جوار او و در کنف حمایت او قرار خواهد گرفت و در دنیا هرگز فقر و ناامنى و ناراحتى شدید پیدا نخواهد کرد و در آخرت خداوند آن قدر از مواهب خود به او مى بخشد که راضى گردد و بلكه فراى رضايتش به او ارزانى شود و خداوند صد حورى‏ را به همسرى او درآورد.

آیات 51 تا 55 سوره قصص، درباره ایمان آوردن گروهى از علماى «یهود» و «نصارى» و افراد پاکدل، به آیات قرآن و پیامبر اسلام(ص) نازل شده، و مقصود از این افراد ممکن است هفتاد کشیش مسیحی که از طرف نجاشی به مکه آمده بودند باشند؛ یا جمعی از نصارای نجران؛ یا نجاشی و یارانش؛ یا سلمان فارسی و جمعی از علمای یهود؛ و یا مسیحیان حبشی که همراه جعفر بن ابیطالب به مدینه آمدند و مسیحیان شامی باشند.

وقتی پیامبر(ص) از «مکّه» به سوى «مدینه» هجرت می کرد در سرزمین «جحفه» ـ که فاصله چندانى از «مکّه» ندارد ـ به یاد موطنش «مکّه» افتاد، و آثار فراق در چهره مبارکش نمایان گشت، در اینجا «جبرئیل» آیه 85 سوره قصص را آورد و از طرف خدا وعده داد که به سرزمین اصلیت بازمى گردی. این وعده بزرگ، سرانجام تحقق یافت و پیامبر(ص) با عظمت فراوان به «مکّه» بازگشت.

این سوره، با بیان سرگذشت «موسى»(ع) خصوصا زمانی که طفل شیرخوارى در چنگال فرعونیان بود شروع می شود و با ذکر تاریخچه زندگی او، نوید حکومت حق و عدالت مستضعفین و درهم شکستن شوکت ظالمان را می دهد. در ادامه، داستان«قارون» آن مرد ثروتمند مستکبر را که تکیه بر علم و ثروت خود داشت، بازگو مى کند. و در خلال این دو داستان، درس هاى زنده و ارزنده اى از توحید، معاد، اهمیت قرآن، حال مشرکان در قیامت، مسأله هدایت و ضلالت و پاسخ به بهانه جوئى هاى افراد ضعیف، آمده است.