در اصطلاح علوم قرآنی به هر نوع تغيير و دگرگونی در معنا و ساختار كلام تحريف گفته می شود. تحریف معمولا یا لفظی است و یا معنوی. در تحریف لفظی با افزودن یا کاستن یا جابه جایی یک یا چند کلمه، معنای یک گزاره تغییر می یابد و در تحریف معنوی - که به آن تفسیر به رأی نیز می گویند - بدون اینکه هیچ تغییری در ساختار و کلمات گزاره و کلام پدید آید، تفسیری وارونه و بی ربط با مقصود نویسنده یا گوینده، از آن ارائه می شود. تفسیرهای منحرف از قرآن در گفتار معصومین بسیار نکوهش شده و مرتکبان چنین تفسیرهایی به عذاب هایی بسیار سخت وعده داده شده اند.

قرآن منبع اصلی استنباط «عقیده» و «عمل» شیعه است. شیعه معتقد است قرآن تنها کتابى است که سراسر آن صحیح است و غیر از قرآن، همه کتاب ها بدون استثنا قابل نقد و بررسى هستند. از نظر شیعه اگر اختلافى در مسأله اى رخ داد، حَکَم و داور در مورد آن مسأله قرآن است. شیعه تمام طعنه زنندگان بر قرآن از هر مسلکی را نقد می کند؛ از نظر شیعه رد و تکذیب قرآن و طعن زدن در دین از نشانه های ارتداد می باشد.
امّا اهل سنت روایات صحابه را بی چون و چرا می پذیرند و گاهی آن را بر قرآن ترجیح می دهند. حتّی بعضی از اهل سنت در مواجهه با قرآن به حدی آن را بی اعتبار کردند که «خبر واحد» را مهمتر از قرآن و نسخ کننده حکم آن می دانند؛ برای مثال خبر واحد ابوبکر را در ارث انبیاء بر قرآن ترجیح می دهند!
اگر شیعه به روایات اهل بیت توجه می کند به خاطر این است که آنها بهترین مفسر قرآن به شمار می روند. از نظر شیعه ثقل اصغر یا همان اهل بیت(ع) قرآن ناطق و مفسّر حقیقی قرآن می باشند و هر آنچه اهل بیت بیان می کنند بر گرفته از قرآن و سنت پیامبر(ص) است؛ لذا این دو از یکدیگر جدا نیستند تا شیعه بخواهد به یکی توجه کند و به دیگری بی توجه باشد.

در حجة الوداع، جمعيت بسيار حاجيان به همراه پیامبر(ص) به سرزمين غدير خم رسيدند. پيامبر(ص) که مأمور ابلاغ پيام مهمي بود، علی رغم گرمای شدید هوا، دستور دادند حاجيان پيش افتاده برگشته و منتظر عقب افتادگان شوند. بعد منبری از جهاز شتران برای پيامبر(ص) فراهم شد و ايشان بعد از حمد و ثنای الهی از دو نعمت گران قدر، قرآن و عترت برای امت گفتند و سپس علي(ع) را بعنوان رهبر و جانشين بعد از خود معرفی نمودند. بعد اصحاب از جمله عمر و ابوبکر اين منصب الهی را به علی(ع) تبريک گفتند.

پیغمبر(ص) در آخرین سال عمرشان پس از اتمام مراسم حج در بیابان خشک و سوزان «غدیر خم»  مسلمانان را جمع کرد تا پیام خدا را به آنها برساند. ایشان در مقابل جمعیت دست علی(ع) را گرفت و بلند کرد و فرمود: «هر کس من مولا و رهبر او هستم على مولا و رهبر اوست». سپس برای او و دوستان او دعا کرد و دشمنانش را نفرین نمود. هنوز مردم متفرّق نشده بودند که جبرئیل نازل شد و این آیه را بر پیامبر فروخواند: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى».