قبل از اسلام مردان حجاز دختران یتیم را به عنوان تکفّل به خانه خود مى بردند، و بعد با آنها ازدواج کرده، اموال آنها را هم تملک مى کردند، و حتى مهریه آنها را کمتر از معمول قرار مى دادند و به آسانى هم آنها را رها مى ساختند. آیه فوق در این زمینه نازل شد و به سرپرستان ایتام دستور داد در صورتى با دختران یتیم ازدواج کنند که عدالت را به طور کامل درباره آنها رعایت نمایند.

قصاص مرد در برابر قتل زن تنها با پرداخت نصف ديه به افراد تحت تکفل او قابل اجراست، پرداخت مبلغ مزبور، به خاطر این نیست که زن از مرتبه انسانیت دورتر است و یا خون او کمرنگ تر از خون مرد است، بلکه پرداخت نصف دیه که به افراد تحت تکفل او پرداخت می شود و نفعی برای قاتل معدوم ندارد، بلکه تنها به خاطر جبران خسارتی است که از قصاص مرد، متوجه بازماندگان و فرزندان بى گناه او وارد مى شود.

قبل از اسلام بسیاری از مردم حجاز دختران یتیم را به عنوان تکفل به خانه خود برده و بعد با آنها ازدواج می کردند و اموالشان را تصاحب می کردند. اگر ناراحتی از آنها پیدا می کردند آنها را از خانه بیرون می کردند. آیه 3 سوره نساء  نازل شد و دستور داد با یتیمان به عدالت رفتار کنند.