این آیه شبيه آياتى است كه با تمثیل و کنایه در صدد تشبيه «معقول» به «محسوس» است. منظور از آسمان در آن عوالم ملكوت است و منظور از نزديک شدن شياطين به آسمان و «استراق سمع» و «طرد شدن آنها» به وسيله «شهاب ها» اين است كه اين شياطين هر گاه بخواهند به عالم فرشتگان نزديک شوند، به وسيله نور ملكوت طرد مى شوند. البته از آنجا که می توان با شواهد قرآنی و حدیثی، آسمان را به معنای آسمان معنوی و ستارگان را می توان به معنای شخصیت های روشنی بخش جامعه انسانی دانست، با توجه به این معانی، معنای آیه این است که همواره شياطين در تلاشند تا به آسمان حقیقت راه يابند و با انواع‏ وسوسه ها در دل مؤمنان راستين و حاميان حق نفوذ كنند. اما مردان الهى و رهبران راه حق از پيامبران و امامان گرفته تا دانشمندان متعهد، با امواج نيرومند علم و تقوای خود آنان را از نزديک شدن به اين آسمان باز می دارند.

هر کس سوره بروج را بخواند، خداوند به تعداد تمام کسانى که در نماز جمعه اجتماع مى کنند، و تمام کسانى که روز عرفه [در عرفات] جمع مى شوند، ده حسنه به او مى دهد، و تلاوت آن انسان را از ترس ها و شدائد رهائى مى بخشد.

خداوند در ارتباط با نظم کرات آسمانی می فرماید: «پر برکت و با عظمت است آن خدائى که در آسمان برج هایى قرار داد». بروج در اصل به معنای ظهور است، و برج های آسمانی اشاره به صورت هاى مخصوص فلکى است که خورشید و ماه در هر فصل و هر موقعى از سال در برابر یکى از آنان قرار مى گیرد، و بروج در قرآن به منزلگاه های آسمانی خورشید و ماه اشاره دارد و می خواهد نظم دقیق مسیر خورشید و ماه را بیان کند و این خود، شاهد گویائی بر وجود پروردگار مدبر است.

اصل بروج به معنای ظهور است؛ لذا دیوار بلند شهر، یا محل اجتماع لشگر که آشکارتر است را برج می نامند، اما برج های آسمانی که در آیه 61 سوره فرقان آمده اشاره به صورت هاى مخصوص فلکى است که خورشید و ماه در هر فصل و هر موقعى از سال در برابر یکى از آنان قرار مى گیرد مثلا مى گویند: خورشید در برج حَمَل قرار گرفته و...، و بیانگر نظم دقیق مسیر خورشید و ماه در آسمان است و شاهد گویائى است بر وجود پروردگارى که مدبّر عالم است.

اوایل سوره بروج، داستان «اصحاب اخدود» را نقل مى کند که مؤمنان را تهدید به شکنجه با آتش در خندق کردند، سپس کافران را به عذاب جهنم تهدید مى کند، و مؤمنان را بشارت به باغ هاى بهشتى مى دهد؛ در مقطع بعد داستان «فرعون» و «ثمود» که در مقابل فرمان عذاب الهى نابود شدند را بیان می کند تا کفار «مکّه» که نسبت به آنها قدرت ناچیزى داشتند حساب خود را بکنند، و در پایان اشاره به عظمت قرآن مجید دارد.