بر اساس روایات وارده در «دوران ظهور» و روزگار دولت عدل مهدوى(عج) جهان بينى واحدى بر جهان حاكم مى گردد و راه و روش و برنامه ها يكى مي شود و يكپارچگى و يگانگى واقعى در عقيده و مرام پديد مى آيد و مردمان همه يكدل و يك زبان به سوى سعادت و صلاح حركت مى كنند.

اعمال انسان بازتاب اعتقادات اوست و رفتار هر كس با جهان بينى او پيوند مستقيم دارد؛ لذا ايمان به معاد تأثير بسيار عميقى در اعمال انسان ها دارد. وقتي انسان بداند بزودى اعمالش بى كم و كاست در دادگاه الهي بررسى مى شود که قُضاتش از همه چيز آگاهند و توصيه و رشوه اى نمي پذيرند و بر طبق آن پاداش و كيفر مى دهند، مسلّماً نه فقط در اصلاح خود مى كوشد بلكه در انجام اعمال گوناگونش فوق العاده سختگير و موشكاف مي شود. آری ايمان به آخرت دو بازتاب در انسان مى تواند داشته باشد؛ «عمل صالح» و «اخلاص در عبوديّت».

معاد نشانه هدف دار بودن آفرینش در جهان بینی الهی است. قرآن می فرماید: «ما آسمان ها و زمین و آنچه را در میان این دو است بیهوده و بى هدف نیافریدیم». در حقیقت این جهان بیهوده خلق نشده و باید جهانى بعد از این جهان باشد تا مسیر تکامل انسان در آن ادامه یابد از این رو تأمین هدف آفرینش، بدون پذیرش معاد ممکن نیست و اگر ارتباط این زندگى را از جهان پس از مرگ قطع کنیم، همه چیز شکل معمّا به خود گرفته و پاسخى براى چراها نخواهیم داشت.

پنج گونه تفسير براى قرآن تصوّر مى شود: 1- تفسير مفردات قرآن؛ يعنى واژه هاى قرآنى را جداگانه مورد بحث قرار مى دهد. 2- تفسير ترتيبى؛ كه آيات قرآن را به ترتيب مورد بررسى قرار مى دهد. 3- تفسير موضوعى؛ كه آيات قرآن براساس موضوعات مختلف مورد مطالعه قرار مى گیرد. 4- تفسير ارتباطى؛ كه موضوعات مختلف قرآن را در ارتباط با يكديگر ببينيم. 5- تفسير كلّى يا جهان بينى قرآن؛ که مفسّر تمام محتواى قرآن را در رابطه با عالم هستى در نظر گرفته و تفسير مى كند.