آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

معاد نشانه هدف دار بودن آفرینش در جهان بینی الهی است. قرآن می فرماید: «ما آسمان ها و زمین و آنچه را در میان این دو است بیهوده و بى هدف نیافریدیم». در حقیقت این جهان بیهوده خلق نشده و باید جهانى بعد از این جهان باشد تا مسیر تکامل انسان در آن ادامه یابد از این رو تأمین هدف آفرینش، بدون پذیرش معاد ممکن نیست و اگر ارتباط این زندگى را از جهان پس از مرگ قطع کنیم، همه چیز شکل معمّا به خود گرفته و پاسخى براى چراها نخواهیم داشت.

در آیه 38 سوره «دخان» آمده است که: (ما آسمان ها و زمین و آنچه را در میان این دو است بیهوده و بى هدف نیافریدیم)؛ «وَ ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الاَْرْضَ وَ ما بَیْنَهُما لاعِبینَ».
در سوره «انبیاء» آیه 16 در همین زمینه مى گوید: «وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الاَْرْضَ وَ ما بَیْنَهُما لاعِبینَ».
بر خلاف پندار مادیین، در جهان بینى إلهى براى آفرینش انسان هدفى بوده است که در تعبیرات فلسفى از آن به تکامل، و در لسان قرآن و حدیث، گاهى از آن به «قرب به خدا» و یا «عبادت و بندگى» تعبیر شده است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الإنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونَ»؛ (من جنّ و انس را نیافریدم مگر به این منظور که مرا پرستش کنند) و در سایه عبادت و بندگى، کامل شوند و به حریم قرب من راه یابند.
آیا اگر مرگ پایان همه چیز باشد، این هدف بزرگ تأمین مى گردد؟
بدون شک پاسخ این سؤال منفى است.
باید جهانى بعد از این جهان باشد و خط تکامل انسان در آن ادامه یابد و محصول این مزرعه را در آنجا درو کند و حتى در جهان دیگر نیز این سیر ادامه یابد، تا هدف نهائى تأمین شده باشد.
خلاصه این که: تأمین هدف آفرینش، بدون پذیرش معاد ممکن نیست و اگر ارتباط این زندگى را از جهان پس از مرگ قطع کنیم، همه چیز شکل معمّا به خود مى گیرد و پاسخى براى چراها نخواهیم داشت. (1)